ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΞΑΝΘΗΣ
ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ
ΞΑΝΘΗ 03-04-2016
ΤΟ
ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
«ΤΟ
ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΤΟΥ ΛΟΓΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ»
Γιὰ
ὅλες τὶς ἐποχὲς ὁ περὶ Σταυροῦ λόγος ἦταν ἕνα πρόσταγμα δύσκολο καὶ ἔκανε τοὺς
ἀνθρώπους νὰ προβληματίζονται. Ἰδιαίτερα ὅμως παρουσιάζεται βαρὺς γιὰ τὸν
ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας, ποὺ ζεῖ στὴν «κοινωνία τῆς εὐημερίας», ποὺ ἔχει
θεοποιήσει τὴν ἄνεση καὶ τὴν ἀσφάλεια. Γι’ αὐτὸ ὅταν ὁ Κύριος λέγει: «Ὅστις
θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ
ἀκολουθήτω μοι», πολλοὶ ἀντιδροῦν. «Η ἐποχή μας», παρατηροῦν, «εἶναι σκληρή. Ἂν
ἐπιχειρήσεις νὰ ἀπαρνηθεῖς τὸν ἑαυτό σου, νὰ παραχωρήσεις τὰ δικαιώματά σου, θὰ
σὲ ἐκμεταλλευθοῦν καὶ τελικὰ θὰ ἀποτύχεις».
Αὐτὲς
ἀκριβῶς οἱ τοποθετήσεις εἶναι ποὺ σκανδαλίζουν τὸν πρακτικὸ ἄν-θρωπο. Ἀλλὰ
γιατὶ τάχα νὰ μᾶς τρομάζει τὸ ἐκ πρώτης ὄψεως παράδοξο; Ὑπάρχουν πολλὲς μεγάλες
ἀλήθειες στὴ ζωὴ καὶ τὴν ἐπιστήμη, ποὺ στὸ πρῶτο τους ἄκουσμα ἠχοῦν παράξενα.
Ἀπίθανα ἔμοιαζαν ἄλλοτε πολλὰ αὐτονόητα τῆς σημερινῆς ἐποχῆς: ὅπως, ὅτι μ’ ἕνα
μικρὸ κουτὶ θὰ ἄκουγες καὶ θὰ ἔβλεπες τί γίνεται μίλια μακρυά, ὅτι θὰ διέσχιζαν
τοὺς αἰθέρες ἀεροπλάνα μὲ τεράστιο βάρος καὶ ἑκατοντάδες ἀνθρώπους. Τὸ ἐκ
πρώτης ὄψεως λοιπὸν παράξενο κάθε ἄλλο παρὰ παράλογο εἶναι.
Ἕνα
δεύτερο βασικὸ στοιχεῖο τοῦ «Σταυρικοῦ Λογισμοῦ» εἶναι ὅτι ἡ ἀπάρνηση πρέπει νὰ
συμπληρώνεται ἀπὸ μιὰ ἀποδοχή. Εἶναι οἱ τραγικότητες τῆς βιοπάλης, οἱ
συγκεκριμένοι σταυροὶ ποὺ ἐπιφυλάσσει ὁ ἀνθρώπινος βίος: ἀρρώστιες, ἀδικίες,
θάνατοι, ἀπογοητεύσεις καὶ πίκρες ἀπὸ τὴν πονηριὰ και τὴ σκληρότητα διαφόρων
παραγόντων. Ὅλα αὐτὰ θὰ χρειασθεῖ νὰ μάθουμε νὰ τὰ ἀποδεχόμαστε «ἐν εἰρήνῃ καὶ
ἐλπίδι», μέσα στὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως. Ὅποιος ἀκολουθεῖ τὸν Ἰησοῦ, ἔχει νὰ κάνει
μιὰ πορεία, ποὺ ξεπερνᾶ τὸ σταυρό.
Στὸ
Γολγοθᾶ, ὅπως ὅλοι ξέρουμε, ὑπῆρχαν τρεῖς σταυροί∙ οἱ δύο ἦταν τὸ τέρμα τῆς
πορείας δύο ληστῶν, ὁ μεσαῖος ἦταν ἁπλῶς ἕνα σταυροδρόμι. Ἡ χάρις καὶ ἡ δύναμις
τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ ἐπηρέασε καὶ μεταμόρφωσε τὸν ἕναν ἀπὸ τοὺς δύο ἄλλους
σταυρούς, κάνοντάς τον διὰ τῆς μετανοίας «θύραν» τοῦ παραδείσου.
Ἕνα
τρίτο στοιχεῖο τοῦ «Σταυρικοῦ Λογισμοῦ» εἶναι ὅτι ἡ ἀπάρνηση καὶ ἡ θυσία δὲ
σημαίνουν παθητικότητα ἔναντι τῆς ζωῆς. Ἡ ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὸ ἐγώ, γιὰ τὴν
ὁποία μιλᾶ ὁ Χριστός, δὲν ἀποτελεῖ αὐτοσκοπό, δὲν ἀποτελεῖ ἀπάθεια σὰν αὐτὴ ποὺ
συναντᾶ κανεὶς ταξιδεύοντας στὴν Ἰνδία καὶ τὴν Ἄπω Ἀνατολή. Τὸ ζητούμενο εἶναι
νὰ λυτρωθούμε ἀπὸ τὸν ἀτομισμό μας, γιὰ νὰ δοθοῦμε ὁλοκληρωτικά στόν Θεό, νὰ
«κοινωνήσουμε», νὰ συμμετάσχουμε στὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε
σὲ μία πορεία ἀγάπης καὶ μεταμορφώσεως τοῦ κόσμου.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ