ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΞΑΝΘΗΣ
ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ
ΞΑΝΘΗ 12-06-2016
ΤΟ
ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
«Η
ΑΙΩΝΙΟΣ ΖΩΗ»
Συνήθως ὅταν
ἀκοῦμε νά γίνεται λόγος γιά τήν αἰώνια ζωή σήμερα Κυριακή τῶν Πατέρων τῆς Α΄
Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πολλοί θεωροῦμε ὅτι αὐτή ἀρχίζει μετά θάνατον. Στήν
πραγματικότητα ὅμως ἡ «αἰώνιος ζωή» ἀρχίζει ἤδη ἀπ’ αὐτή τή ζωή. Ἀρχίζει ἀπό τό
θάνατο τοῦ Χριστοῦ καί ἀπό τήν ἀνάστασή
Του. Καί σ' αὐτή μετέχουμε, ὅταν συσταυρούμεθα καί συνανιστάμεθα μαζί Του. Ὅταν ζοῦμε ἐν ‘’Αὐτῷ’’ βρισκόμαστε ἤδη στήν
περιοχή τῆς αἰωνίου ζωῆς. Ἡ συμμετοχή
μας στό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας εἶναι μετοχή στήν «αἰώνιο ζωή».
Ὁ Κύριος στήν ἀρχιερατική προσευχή
Του μέ σαφήνεια εἶπε: «Αὕτη ἐστίν ἡ αἰώνιος ζωή, ἴνα γινώσκωσι σέ τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν». Ποῦ σημαίνει ὅτι ἡ «αἰώνιος ζωή» συνίσταται σ’ αὐτήν ἀκριβῶς τή γνώση, σ’ αὐτή τήν οὐσιαστική, βαθειά ἐμπειρία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Σωτῆρος, τόν ὁποῖον ἀπέστειλε Ἐκεῖνος.
Ἡ «γνώση» στήν
ὁποία ἀναφέρεται ὁ Χριστός δέν σημαίνει ἰδέες ἀόριστες, λόγια, πού
ἀπομνημονεύουμε καί ἀπαγγέλλουμε, πολλές φορές μηχανικά. Πρόκειται γιά μία ἄλλη
«γνώση», διαφορετικῆς ποιότητος. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος ἔζησε ὅσο
ἐλάχιστοι αὐτή τήν βαθειά ἐμπειρία τῆς «αἰωνίου ζωῆς», ζώντας ἐν Χριστῷ,
σημειώνει μέ ἔντονο τρόπο: «Τοῦ γνῶναι αὐτόν καί τήν δύναμιν τῆς ἀναστάσεως
αὐτοῦ καί τήν κοινωνίαν τῶν παθημάτων αὐτοῦ, συμμορφούμενος τῷ θανάτω αὐτοῦ».
Εἰδικά ἡ
γνῶσις τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἡ γνώση τοῦ νοῦ, ἡ γνώση τῶν σοφῶν, ἄλλ’ εἶναι μία
γνώση βιωματική, πού ἀποκτᾶται, ὅταν ἀποδεχόμαστε τή θυσία Του, ὅταν
συμμορφωνόμαστε μέ τό θέλημά Του, ὅταν
ἀνταποκρινόμαστε στήν ἀγάπη Του. Πρόκειται γιά μετοχή σέ μία προσωπική κοινωνία
μέ τόν Θεό τῆς ἀγάπης. Αὐτή τή γνώση δέν κατορθώνουμε νά τήν ἀποκτήσουμε μέ
τίποτε ἄλλο παρά μόνο μέ τήν οὐσιαστική, βιωματική προσέγγιση μας στά μυστήρια
τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ
λόγος περί αἰωνίου ζωῆς δέν σημαίνει φυγή ἀπό τήν καθημερινότητα τῆς ζωῆς, ἀπό
τά προβλήματα καί τίς δυσκολίες πού ἐπιφυλάσσει γιά τόν καθένα μας ἡ γήινη
πραγματικότητα. Ἀντίθετα σημαίνει μιά
διάθεση ρεαλισμοῦ, γιά νά ζήσουμε σωστά τό ἐδῶ καί τό τώρα.
Ὁ Κύριος δέν
παρακάλεσε τόν Πατέρα νά πάρει τούς μαθητές του ἀπό τόν κόσμο, ἀλλά νά τούς
«τηρήσῃ ἐν τῷ ὀνοματί του» καί νά τούς ἐνισχύση μέσα σ΄ αὐτήν τήν κοιλάδα τοῦ
πόνου, «ἵνα ἔχωσι τήν χαράν Του
πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς».
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ