ΙΕΡΑ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΞΑΝΘΗΣ
ΚΑΙ
ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ
ΞΑΝΘΗ 29-10-2017
ΤΟ
ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
«ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ»
Χιλιάδες λαοῦ
ἀκολουθοῦσαν τόν Χριστό, καθώς πορευόταν πρός τό σπίτι, ὅπου τόν εἶχε καλέσει ὁ
ἀρχισυνάγωγος Ἰάειρος γιά νά θεραπεύσει τή βαριά ἀσθενοῦσα, μονάκριβη κόρη του.
Καί μάλιστα «συνέπνιγον αὐτόν», δηλαδή εἶχαν κολλήσει ἐπάνω του, ὥστε νά
δημιουργεῖται ἕνα κινούμενο ἀνθρώπινο τεῖχος. Μοναδική εὐλογία νά μπορεῖς ν'
ἀκουμπήσεις τόν ἴδιο τόν Χριστό. Κι ὅμως, οἱ ὄχλοι συνωθοῦνται ἀσυγκίνητοι,
κυριευμένοι ἀπό ἐπιπόλαιη περιέργεια καί ἔξαψη νά δοῦν τόν Χριστό νά
θαυματοποιεῖ, χωρίς νά τούς ἀγγίζει τίποτε βαθύτερο, ἀδιάφοροι γιά ὁτιδήποτε
πνευματικό.
Καί μέσα σέ
ὅλους αὐτούς, μόνη μία γυναίκα, ταλαιπωρημένη ἀπό τό πρόβλημά της, ἔχοντας
χάσει ὅλη της τήν περιουσία, ψάχνοντας τήν ἴαση καί ἀπελπισμένη ἀπό τους
ἀνθρώπους, προσέρχεται γεμάτη πίστη, δηλαδή ὁλοκληρωτική ἐξάρτηση ἀπό τό θεῖο
ἔλεος. Καί ἔρχεται μήν τολμώντας νά διεκδικήσει, χωρίς ν' ἀνοίξει τό στόμα της,
πιστεύοντας ὅτι δέν εἶναι ἄξια ν' ἀπασχοληθεῖ μαζί της ὁ Διδάσκαλος. Τό μόνο
πού θέλει εἶναι ἁπλῶς νά τόν ἀκουμπήσει. Κι αὐτή ἡ ἐπαφή, πού γίνεται χωρίς
ἐξωτερικά νά διαφέρει ἀπό τά ἀκουμπίσματα τῶν λοιπῶν ἄνθρωπων στόν Χριστό,
ἐπιφέρει τέτοια ἀνατροπή καί ἀποκάλυψη πού τήν καθιστά ἄξια μνείας ἀνά τούς
αἰῶνες ὅπου κηρύσσεται τό Εὐαγγέλιο. «Τίς ὁ ἀψάμενός μου;», ρωτᾶ ὁ Χριστός ὅταν
οἱ ὄχλοι τόν συνθλίβουν, γιά νά καταδείξει τή διαφορά τῆς πίστης καί τῆς
ταπείνωσης πού διέκριναν τή συγκεκριμένη ψυχή ἀπό ὅλες τίς ἄλλες.
Πόσοι καί
πόσοι δέν συνωθοῦνται μέσα στούς Ναούς μας, ἰδίως στίς μεγάλες ἑορτές καί τίς
πανηγύρεις Ἁγίων. Πόσο ὅμως, ὅλοι αὐτοί εἶναι λαός τοῦ Θεοῦ διακρινόμενοι ἀπό
πίστη καί ἀρετή καί πόσο εἶναι ὄχλος πού ὅπως τότε ἔρχεται καί συνθλίβει καί
συνθλίβεται χωρίς νά ὠφελεῖται, ἀκριβῶς διότι δέν ἐνεργεῖ ἐνσυνείδητα καί δέν
πορεύεται μέ γνώμονα τήν πίστη. Πόσοι δέν προσέρχονται στό «ποτήριον τῆς ζωῆς»
καί δέν ἀκουμποῦν ἁπλῶς, ἀλλά μεταλαμβάνουν τόν ὅλο Χριστό γιατί «εἶναι ἔθιμο»,
«γιά τό καλό», «ἔτσι ἀπό συνήθεια», χωρίς τήν προετοιμασία τῆς ἐξομολόγησης,
τῆς νηστείας τῆς ἐλεημοσύνης. Και ὅμως, ἡ Ἐκκλησία πού σαν Μητέρα τούς δέχεται
ὅλους χωρίς διακρίσεις καί ἀποκλεισμούς ταυτόχρονα προειδοποιεῖ. Πόσοι
προσέχουμε τή λειτουργική αἴτηση «Ὑπέρ τοῦ ἁγίου οἴκου τούτου καί τῶν μετά
πίστεως εὐλαβείας καί φόβου εἰσιόντων ἐν αὐτῷ»; Ὁ Χριστός μᾶς θέλει ξεκάθαρους
καί ἀποφασισμένους στή σχέση μας μαζί του καί αὐτό σημαίνει, προσωπικότητες μέ
ἀρχές καί ἄξιες πού δέν τόν προδίδουν κατά τίς περιστάσεις, ἐπειδή «ἔτσι κάνουν
οἱ ἄλλοι», ἀλλά τίς ἐγκολπώνονται καί μένουν σταθεροί σ' αὐτές μέ ὅποιο κόστος καί
τίμημα.
ΕΚ
ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ