ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΞΑΝΘΗΣ
ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ
ΞΑΝΘΗ 29-04-2018
ΤΟ
ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
«ΟΤΑΝ
ΠΡΟΣΤΑΖΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ»
«Θέλεις νά
γίνεις ὑγιής»; Ὁ παραλυτικὸς κοίταξε τὸν Χριστό ξαφνιασμένος. Τί ἐρώτηση ἦταν
αὐτή ποὺ τοῦ ἀπηύθυνε; Ἂν ἤθελε, λέει, νὰ γίνη ὑγιής; Μὰ ζητοῦσε καὶ τίποτε
ἄλλο; Τριάντα ὀκτὼ ὁλόκληρα χρόνια ζοῦσε μ' αὐτὴ τὴ λαχτάρα. Ἡ ἐλπίδα τῆς
θεραπείας τὸν ἔκανε νὰ παραμένει τόσον καιρὸ σ’ αὐτὸ τὸν θαυματουργικὸ τόπο τῆς
Βηθεσδᾶ - προσμένοντας τὸ Θαῦμα. Ὅμως ἦταν μόνος, ὁλομόναχος. Οὔτε ἕναν ἄνθρωπο
δὲν εἶχε νὰ τὸν «βάλει στὴ δεξαμενή, ὅταν τὸ νερὸ ταραχθῆ» ἀπό τόν ἄγγελο. Τὰ
μάτια του ἔλαμψαν ἀπὸ μιὰ ἀναπάντεχη ἐλπίδα.
Ἀλλὰ ἡ πρώτη
ἔκπληξη συντελέστηκε ὅταν ἄκουσε τὴν ἀπάντηση. «Σήκω ἐπάνω, πάρε τὸ κρεβάτι σου
καὶ περπάτησε». Αὐτὸ ποὺ χρόνια τώρα καρτεροῦσε, τοῦ δινόταν ἔτσι ἀπροσδόκητα,
σὲ μιὰ στιγμή, ἐντελῶς διαφορετικὰ ἀπ’ ὅτι τὸ περίμενε.
Ὁ παραλυτικὸς
ὑπακούει στὴν προσταγὴ τοῦ Χριστοῦ, παραμερίζοντας κάθε ἐπιφύλαξη καὶ μ’ αὐτὴ
του τὴν στάση μᾶς δίνει ἕνα θαυμάσιο πρότυπο γιὰ τὸ πῶς πρέπει νὰ δεχόμαστε τὶς
ἐκ πρώτης ὄψεως «παράδοξες» ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ. Θά μποροῦσε ἴσως νά σκεφθεῖ, ὅταν ἄκουσε τό
«ἔγειραι, ἆρον τόν κράβαττον σου», «Ἐγώ δέν μπορῶ νά γυρίσω πάνω στό κρεβάτι
μου καί θά τό πάρω στόν ὦμο μου;» Τίποτα ὅμως δὲν ἀναστέλλει τὴν θέληση του νὰ
ὑπακούσει. Ἔπρεπε νά σηκωθεῖ καί νά περπατήσει, νά ἀποδεχθεῖ
καί νά ἐπιχειρήσει αὐτό πού διέταξε ὁ Χριστός καί ἀκριβῶς πάνω στήν προσπάθεια
θά ἔπαιρνε τή δύναμη γιά νά τό πραγματοποιήσει.
Πολλές φορές ὁρισμένες ἐντολές τοῦ
Κυρίου ἠχοῦν παράδοξα μέσα μας. Τό
λογικό μας, ἡ ἁμαρτωλή καρδιά μας δυσκολεύονται νά τίς ἀποδεχθοῦν. Ἐδῶ κρίνεται
ἡ ὑπακοή μας στόν Χριστό.
Μέ τόν
δισταγμό θά παραμείνουμε παράλυτοι στό κρεβάτι τῆς ἀνειλικρίνειας, τῆς
χαλαρότητας, τῆς ἁμαρτίας. Ἄν ὅμως σπεύσουμε νά ὑπακούσουμε καί νά ἐκτελέσουμε
πρόθυμα τήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ, θά παίρνουμε δύναμη ἐξ ὕψους καί θά βλέπουμε τά
ἀδύνατα νά γίνονται δυνατά. Εἶναι
ζήτημα εὐγνωμοσύνης καί ἐμπιστοσύνης στόν Εὐεργέτη μας Χριστό νά ὑπακοῦμε
πρόθυμα στίς ἐντολές Του, ἀκόμα καί σέ αὐτές πού δέν πολυκαταλαβαίνουμε ἀμέσως,
παραμερίζοντας κάθε δισταγμό. Εἶναι ζήτημα συνέπειας καί συνέσεως νά βαδίζουμε
ὅπως καί ὅπου προστάζει ὁ Κύριος, ἐκτελώντας μέ χαρά καί ἐλπίδα ὅτι
ὑποδεικνύει.
Εκ της ιερας μητροπολεως