ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΞΑΝΘΗΣ

  ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ                                                       

                                                               ΞΑΝΘΗ  23-12-2018

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

«Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

            Τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς πρίν ἀπό τά Χριστούγεννα, παρμένο ἀπό τήν ἀρχή τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Ματθαίου περιέχει τήν κατά σάρκα γενεαλογία τοῦ Χριστοῦ καί ἐν συνεχείᾳ τήν οἰκονομία τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί τήν ἐκ Παρθένου Μαρίας γέννηση Του. 

Ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἀποκτᾶ νόημα σάν ὑπαρξιακό γεγονός τοῦ κάθε ἀνθρώπου στήν ἰδιαιτερότητα καί μοναδικότητά του, στό προσωπικό πρόβλημα καί τήν ἀγωνία του, στό φόβο του γιά τόν ἀφανισμό καί στήν ἐλπίδα του γιά τή ζωή. Ὅσο ἡ σωτηρία δέ γίνεται γεγονός προσωπικό του, ἀδικαιολόγητη θά εἶναι ἡ ἀπορία καί διαμαρτυρία γιά τή γενική ἐπικράτηση τοῦ μίσους, τοῦ ἐγκλήματος, τοῦ πολέμου.

            Ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εἰρήνης ἐνσαρκώνεται μέσα στὴν ἱστορία τέμνοντάς την ἀποφασιστικὰ σὰν φωτεινὸ ὁρόσημο σὲ προχριστιανικὸ σκότος καὶ σὲ χριστιανικὸ φῶς, σὲ προχριστιανικὴ ἀτμόσφαιρα «ὀσμῆς θανάτου» καὶ σὲ χριστιανικὴ ἐλπίδα ἀναστάσεως. Ἂν ἡ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων σήμερα φέρει τὰ παραπάνω προχριστιανικὰ χαρακτηριστικά, ἡ αἰτία δὲν βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας.

Ἡ Γέννηση τοῦ Χρίστου δὲν σημαίνει ἀναγκαστικὴ ἐπικράτηση τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εἰρήνης, ἀλλά ἀποτελεῖ ἀφετηρία διαλόγου, δυνατότητα ἀλλαγῆς τοῦ ἀνθρώπου σὲ τρόπο ὥστε, ἂν ἀκούσει καὶ ἐνστερνισθεῖ τὸ θεῖο μήνυμα, νὰ μεταβληθεῖ ριζικά νὰ παύσει νὰ βλέπει τὸ συνάνθρωπό του σὰν ἐχθρὸ ἔναντι τοῦ ὁποίου ἀμύνεται συνεχῶς καὶ μάλιστα πολλὲς φορὲς ἐπιτιθέμενος, ἀλλὰ νὰ τὸν βλέπει σὰν ἀδελφὸ γιὰ τὸν ὁποῖο ἐπίσης γεννήθηκε, σταυρώθηκε καὶ ἀναστήθηκε ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ.

Χαρακτηρίζεται ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς κατ΄ ἐξοχὴν «Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως». Κι εἶναι σωστό. Ἐξίσου σωστὸ ὅμως εἶναι ὅτι οἱ Πατέρες καὶ θεολόγοι τῆς Ἐκκλησίας μᾶς στρέφουν συνεχῶς τὶς σκέψεις τους γύρω ἀπὸ τὸ «μυστήριο» τῆς σαρκώσεως ποὺ ἀποτελεῖ τὸ θεμέλιο καὶ τὸ ἐπίκεντρό τῆς θεολογίας, ποὺ συνιστᾶ τὴν προϋπόθεση τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων.

Πέρα ὅμως ἀπὸ τὶς χρήσιμες ἀσφαλῶς θεολογικὲς διατυπώσεις γιὰ τὸ μυστήριο τῆς σαρκώσεως τοῦ Λόγου, πέρα ἀπὸ τὴν ἀναγνώριση τῆς ἀνθρωπολογικῆς σπουδαιότητας καὶ τῆς ἀναπλαστικῆς δυνάμεώς της, πέρα καὶ μέσα ἀπὸ τὴν πανηγυρικὴ ἀτμόσφαιρα τῶν ὡραίων ἐκκλησιαστικῶν ὕμνων ἐκεῖνο ποὺ χρειάζεται γιὰ τὴ φανέρωση τῶν συνεπειῶν τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ προσωπικὸ ταπεινὸ γονάτισμα τοῦ καθενὸς μπροστὰ στὴ φάτνη, ἡ ἀπόφαση διαλόγου ὑπαρξιακοῦ μὲ τὸν γεννηθέντα καὶ πάντοτε παρόντα μέσα στὸν κόσμο Σωτῆρα.            

ΕΚ  ΤΗΣ  ΙΕΡΑΣ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ