Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ (ΑΓ.ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ)

Σκο­πή­σω­μεν πῶς δο­ξά­σω­μεν τὸν Θε­όν. Δο­ξά­ζε­ται δὲ παρ’ ἠ­μῶν οὐκ ἄλ­λως, ἢ ὡς πα­ρὰ τοῦ Υἱ­οῦ ἐ­δο­ξά­σθη˙ δι’ ὧν γὰρ ἐ­κεῖ­νος τὸν ἐ­αυ­τοῦ Πα­τέ­ρα ἐ­δό­ξα­σεν, ἐ­δο­ξά­σθη καὶ ὁ Υἱ­ὸς πα­ρὰ τοῦ Πα­τρὸς δι’ αὐ­­τῶν. Κἀκεί­να καὶ ἡ­μεῖς σπου­δῇ πρά­ξω­μεν, ἵ­να δι­ὰ τού­των δο­ξά­σω­μεν τὸν Πα­τέ­ρα ἡ­μῶν τὸν ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς κλη­θῆ­ναι κα­τα­δε­ξά­με­νον, καὶ δο­ξα­σθῶ­μεν παρ’ αὐ­τοῦ τῇ δό­ξῃ τοῦ Υἱ­οῦ, ἧ εἶ­χε πρὸ τοῦ τὸν κό­σμον εἶ­ναι παρ’ αὐ­τοῦ. Τὰ δὲ εἰ­σίν, ὁ σταυ­ρός, ἤ­γουν ἡ νέ­κρω­σις τοῦ κό­σμου παν­τός, αἱ θλί­ψεις, οἱ πει­ρα­σμοί, καὶ εἴ τι ἕ­τε­ρον τῶν πα­θη­μά­των Χρι­στοῦ. Ἅ ὑ­πο­φέ­ρον­τες ἐν ὑ­πο­μο­νῇ πολ­λῇ, μι­μού­με­θα τοῦ Χρι­στοῦ τὰ πα­θή­μα­τα˙ δο­ξά­ζο­μεν δὲ δι’ αὐ­τῶν τὸν Πα­τέ­ρα ἡμῶν καὶ Θε­όν, ὡς υἱ­οὶ αὐ­τοῦ χά­ρι­τι καὶ συγ­κλη­ρο­νό­μοι Χρι­στοῦ. 

(Ἁ­γί­ου Συ­με­ὼν τοῦ Νέ­ου Θε­ο­λό­γου, Φι­λο­κα­λί­α, Δ’  256, ρα’ )

Ας σκεφτούμε πως θα δοξάσομε το Θεό. Ο Θεός δοξάζεται από μας, όχι με άλλον τρόπο, αλλά όπως δοξάστηκε από τον Υιό. Μ’ εκείνα δηλαδή που δόξασε ο Υιός τον Πατέρα, δοξάστηκε με αυτά κι Εκείνος από τον Πατέρα. Αυτά κι εμείς ας φροντίσομε να πράξομε με επιμέλεια, για να δοξάσομε Εκείνον που καταδέχθηκε νά ονομαστεί Πατέρας μας επουράνιος και να δοξαστούμε από Αυτόν με τη δόξα που είχε ο Υιός από Αυτόν προτού δημιουργηθεί ο κόσμος. Αυτά με τα οποία δόξασε ο Υιός τον Πατέρα είναι ο σταυρός, δηλαδή η νέκρωση όλου του κόσμου, οι θλίψεις, οι πειρασμοί και τα λοιπά παθήματα του Χριστού. Όταν τα υποφέρομε αυτά με μεγάλη υπομονή, μιμούμαστε τα παθήματα του Χριστού και δοξάζομε με αυτά τον Πατέρα και Θεό μας ως κατά χάρη παιδιά Του και συγκληρονόμοι του Χριστού.