ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΞΑΝΘΗΣ
ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ
ΞΑΝΘΗ 18-09-2022
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
«ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
Πάντοτε,
ἰδιαίτερα ὅμως στόν καιρό μας, ἡ λατρεία τοῦ «Ἐγώ» ὑπῆρξε γιά πολλούς μιά
μυστική, εἰδωλολατρική αἴρεση. Ἀγαποῦμε, ἐκτιμοῦμε, σκεπτόμαστε συνεχῶς τόν
ἑαυτό μας. Βλέπουμε, κρίνουμε, ἀντιδροῦμε μὲ μέτρο τὸν ἑαυτό μας. Κλινόμαστε
στὸ ὀχυρὸ τοῦ «ἐγώ» μας γιὰ νὰ εἴμαστε «ἀσφαλεῖς», καὶ γινόμαστε ἀπρόσιτοι,
αἰχμάλωτοι τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ἀγαποῦμε τοὺς ἄλλους μόνο σὲ σχέση μὲ τὸ δικό μας
συμφέρον. Ἡ ἰδιοτέλεια βρίσκεται στὴ ρίζα κάθε σχεδίου καὶ ἐνέργειάς μας. Ἀκόμη
καὶ στὶς σχέσεις μας μὲ τὸ Θεό, κάνουμε τὸ καλὸ ὄχι γιατὶ τὸ θέλει Ἐκεῖνος,
ἀλλὰ διότι θὰ τὸ χρησιμοποιήσουμε γιὰ ἐπενδύσεις καλῆς φήμης. Ἀκόμη καὶ τὸ
Εὐαγγέλιο τὸ περνοῦμε ἀπὸ τὸ φίλτρο τῶν δικῶν μας προτιμήσεων, κρατώντας ὅ τι
μᾶς ἀρέσει καὶ ἀφήνοντας γιὰ τοὺς δῆθεν ὑπερβολικοὺς τὰ πιὸ δύσκολα
παραγγέλματα.
Ὁ
Χριστός ὅμως ἐξακολουθεῖ νὰ καλεῖ ὅσους πραγματικὰ θέλουν νὰ τὸν ἀκολουθήσουν
σὲ μιὰ πορεία ἐλευθερίας. Ἐλευθερίας ἀπὸ τὴν πιὸ ἄδηλη καὶ συνεχῆ σκλαβιά! Τὴν
δουλεία τοῦ ἑαυτοῦ μας.
Ἡ
πρώτη κίνηση γιὰ τὴν κατάκτηση τῆς προσωπικῆς ἐλευθερίας εἶναι νὰ
ἐπαναστατήσουμε κατὰ τῆς ἐγωϊστικῆς προσκολλήσεως στὸ ἄτομό μας.
Αὐτὸ
ποὺ ζητεῖται εἶναι νὰ ἀρνηθοῦμε τό ἐγώ μας, νὰ ἔχουμε τὴ δύναμη νὰ λέμε ὄχι στὴ
φυσική μας ἐπιθυμία γιὰ ἄνεση, γιὰ ἀθέμιτη ἡδονή, γιὰ πάθη ποὺ μολύνουν τὴν
ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια, νὰ ἀρνούμεθα τὴν συνεχῆ ἐνασχόληση μὲ τὰ «δικά μας».
Ὁ
Χριστός μᾶς καλεῖ νά Τόν ἀκολουθήσουμε. «Καί ἀκολουθείτω μοι». Ποῦ, Κύριε; Μέσα
στούς δρόμους τῶν ἀνθρώπων∙ ἀνάμεσα στούς πονεμένους, τούς φτωχούς, τούς
ἀρρώστους, τούς παρεξηγημένους, κοντά σ’ ὅλους αὐτούς πού ἔχουν ἀνάγκη
παρηγοριᾶς, καθοδηγήσεως, θεραπείας. Ἀποστολή μου εἶναι «νά φέρω στούς φτωχούς
χαρμόσυνο ἄγγελμα, νά γιατρέψω ὅσους ἔχουν συντετριμμένη καρδιά, νά κηρύξω
στούς αἰχμαλώτους ἀπελευθέρωση, στούς τυφλούς ἀνάβλεψη, νά ἐλευθερώσω ἐκείνους
πού πιέζονται».
Οἱ τρεῖς προστακτικές τῆς διακηρύξεως τοῦ Χριστοῦ, ἀπαρνησάσθω/ ἀράτω/ ἀκολουθήτω, ἀλληλοσυνδέονται. Ἡ μία φωτίζει καί προσδιορίζει τήν ἄλλη∙ κι ἔτσι, σάν μιά ἑνότητα πρέπει νά τίς στοχαζόμαστε. Δέν γίνεται νά ἀπαρνηθοῦμε τόν ἑαυτό μας χωρίς συνεχῆ ἄρση τοῦ σταυροῦ μας. Ὅλ’ αὐτά ἀλληλοπεριχωροῦνται, καθορίζουν τριαδικά μιά στάση ζωῆς, γεμάτη ἀπό τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, ἐλευθερία, αἰωνιότητα.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ