ΙΕΡΑ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΞΑΝΘΗΣ
ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ ΞΑΝΘΗ 27-11-2022
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
«Η ΠΡΟΣΚΟΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΥΛΗ»
Βαρειά σκιά
ἁπλώθηκε στό πρόσωπο τοῦ νεαροῦ ἄρχοντα ὅταν ἄκουσε τόν Κύριο νά τόν προτρέπει
νά πουλήσει «πάντα ὅσα εἶχε» καί νά τόν ἀκολουθήσει. Ὁ νούς του ἔκανε μιά γενική ἐπισκόπηση τῶν
ὑπαρχόντων του. Τοῦ πρόσφεραν ὅτι ἤθελε,
καλοπέραση, κῦρος, δύναμη, ἀξιώματα. Πῶς
νά τα θυσίαζε ὅλα αὐτά. Ἄλλωστε ποιός τόν βεβαίωνε ὅτι αὐτό τόν συνέφερε; Ὁ
χρυσός τοῦ φάνηκε πιό πειστικός ἀπό τόν Χριστό.
Σιωπηλός ὁ πλούσιος, μέ τήν καρδιά βυθισμένη σ΄ ἕνα σύννεφο μελαγχολίας
ἐγκαταλείπει τόν Χριστό καί χάνεται στό πλῆθος.
Στήν ἀρχή ὅταν
πλησίασε τόν Κύριο, ὁ πλούσιος αὐτός νέος ἔδειξε μεγάλο σεβασμό καί
ἐμπιστοσύνη. Γονάτισε, τόν προσφώνησε
«ἀγαθό», πρᾶγμα πού ταίριαζε μόνο στόν Θεό καί ζήτησε τήν καθοδήγησή του γιά τό
σοβαρότερο θέμα: «Τί ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω;» Ὅλα αὐτά ἔδειχναν καλή διάθεση.
Γι’ αὐτό ἐνῶ στό πρῶτο μέρος τῆς ἀπαντήσεως
τοῦ Κυρίου ἐνθουσιάζεται, διότι ἐκεῖ βλέπει τήν ἐπιβράβευση τῆς μέχρι τοῦδε
ζωῆς του καί σπεύδει νά δηλώσει πρόθυμα ὅτι θέλει καί τήν παραμικρότερη ἔλλειψή
του νά τήν καλύψει, μόλις ὁ Κύριος τοῦ ὑποδεικνύει τήν κρυφή του πληγή,
«πώλησον τά ὑπάρχοντά σου καί δός πτωχοῖς» σκυθρωπός ἀποχωρεῖ. Ἄν εἶχε
πραγματική ἐμπιστοσύνη στόν Χριστό ἀσφαλῶς δέν θά ἐνεργοῦσε ἔτσι.
Πολλές φορές
καί ἐμεῖς πλησιάζουμε τόν Χριστό μέ ἐξωτερικό σεβασμό καί εὐλάβεια, συγχρόνως
ὅμως καί μέ μία κρυφή ἐπιφυλακτικότητα καί προσκόλληση στό δικό μας
θέλημα. Εἴμαστε πρόθυμοι νά ἀνοίξουμε
μαζί του μακρές συζητήσεις γιά σπουδαῖα θέματα, γιά τό νόημα τῆς ζωῆς, γιά τήν
δικαιοσύνη, γιά τόν θεῖο νόμο. Μόλις ὅμως
βάλει τό χέρι στήν κρυφή μας πληγή, στήν ἀδυναμία μας,
συννεφιάζουμε. Στίς γενικότητες
πηγαίνουμε καλά. Σ’ αὐτά ὅμως πού μᾶς
πονοῦν, ἀντιδροῦμε.
«Χριστέ μου, θέλω νά ζήσω σύμφωνα μέ
τό θέλημά Σου», λέμε στήν προσευχή μας. Ὅταν ὅμως βρισκόμαστε μπροστά σέ
συγκεκριμένες περιπτώσεις δικαίας κατανομῆς ἀγαθῶν, προνομίων, εὐκολιῶν,
ἀναζητοῦμε τήν καλύτερη δυνατή προσωπική μας ἐξασφάλιση. Τό Εὐαγγέλιο τονίζει
ἀδιάκοπα τήν μακαριότητα τῶν «πτωχῶν» καί «τῶν πτωχῶν τῷ πνεύματι», δηλαδή τῶν
ταπεινῶν στήν καρδιά, ἀλλά αὐτά τά ἀφήνουμε γιά τούς ἱεροκήρυκες. Στήν πράξη
προτιμοῦμε τήν μακαριότητα τῆς οἰκονομικῆς μας εὐμάρειας, τόν ἀνετώτερο
πλουτισμό, τήν ἐξασφάλιση θέσεων, δυνάμεως, κοινωνικῆς ἐπιρροῆς, ἔστω καί εἰς
βάρος ἄλλων. Ὑμνοῦμε τήν ἀγάπη, τήν δικαιοσύνη, ἀλλά ἀγανακτοῦμε ὅταν
ἀδικούμεθα.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ