Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ 184η
ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 2015
Πρὸς
τὸν Ἱερὸ Κλῆρο καὶ τὸν εὐσεβῆ Λαὸ
τῆς
καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Ἀδελφοί
μου ἀγαπητοί,
Ὑπάρχει μιὰ λαϊκὴ παράδοση ποὺ λέει
ὅτι τὸ ἀηδόνι ὅταν εἶναι πληγωμένο κελαηδεῖ πιὸ γλυκά. Ὁ Χριστὸς ἀνεβασμένος
πάνω στὸ Σταυρὸ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου. καταπληγωμένος ἀπὸ τὴ φραγγέλωση,
φορώντας τὸν ἀκάνθινο στέφανο εἶπε τὰ πιὸ γλυκὰ λόγια, ποὺ εἶναι σωτήρια καὶ
ζυγίζουν αἰωνιότητα.
Ἀνάμεσα σ’ αὐτὰ εἶναι ἡ λέξη «διψῶ»,
μιὰ λέξη μὲ λίγα γράμματα, ὅμως μὲ βάθος καὶ πλοῦτο νοημάτων.
Ποιὸς ἐκφράζει «δίψα»; Ἐκεῖνος ποὺ
δημιούργησε τὶς πηγὲς ποὺ ξεδιψάει ὁ κουρασμένος στρατοκόπος τῆς ζωῆς. Ζητάει
νερὸ Ἐκεῖνος ποὺ «στεγάζει ἐν ὕδασι τὰ ὑπερῷα αὐτοῦ». Αὐτὸς ποὺ «ἐστερέωσεν τὴν
γῆν ἐπὶ τῶν ὑδάτων». Αὐτὸς ποὺ «περιβάλλει τὸν οὐρανὸν ἐν νεφέλαις».
Γιατὶ ἄραγε ζητάει αὐτὸ ποὺ ὁ ἴδιος
δημιούργησε, ποὺ κατέχει, ποὺ τὸ διαθέτει ἀφθονοπάροχα.
Γιὰ νὰ δείξει ὅτι δὲν εἶναι
φαινομενικὰ ἄνθρωπος, ὅπως τὸν θεώρησαν οἱ πρῶτοι αἱρετικοί, ποὺ πλήγωσαν τὸ
Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ Χριστός, ὡς τέλειος Θεὸς ἀλλὰ καὶ
τέλειος ἄνθρωπος καὶ πεινάει καὶ διψάει καὶ κουράζεται καὶ ἔχει ὅλα τὰ
ἀδιάβλητα πάθη.
Ὅμως τὸ αἴτημα τοῦ Χριστοῦ «διψῶ» ἔχει
καὶ μιὰ ἄλλη ἀξιοπρόσεκτη διάσταση. Ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ Σταυροῦ βλέπει τοὺς
σταυρωτές του καὶ τοὺς στρατιῶτες ποὺ τὸν λοιδωροῦν. Βλέπει τοὺς παρόντες, ἀλλὰ
καὶ τοὺς ἀπόντες. Τοὺς μαθητές Του ποὺ τὸν ἐγκατέλειψαν, τὸν Ἰούδα ποὺ τὸν
πρόδωσε, τὸν Πέτρο ποὺ τὸν ἀρνήθηκε, βλέπει ἀπόντες ἐκείνους ποὺ θεράπευσε,
ἐκείνους ποὺ ἀνέστησε, μακρυὰ ἀπὸ τὸ Σταυρὸ καὶ Αὐτὸς μόνος. Βλέπει ἀκόμα μὲ τὸ
θεϊκό Του μάτι ποὺ δὲν ἐμποδίζεται ἀπὸ τὸ χρόνο, ὅλους ἐκείνους ποὺ θὰ τὸν
ξανασταυρώνουν διὰ μέσου τῶν αἰώνων, θὰ τὸν ἀρνοῦνται, θὰ τὸν προδίδουν,
θὰ
τὸν λοιδωροῦν, θὰ τὸν βλασφημοῦν. Καὶ ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἡ δίψα μεγαλώνει.
Διψάει ὁ Χριστὸς τὴ μετάνοιά μας,
βλέπει τὶς γενιὲς τῶν ἀνθρώπων νὰ ζοῦν χωρὶς συνέπεια, κοιτάζοντας μὲ τὸ ἕνα μάτι
τὸν οὐρανὸ καὶ μὲ τὸ ἄλλο τὴ γῆ, πάσχοντας ἀπὸ πνευματικὸ ἀλλοιθωρισμό.
Διψάει γιὰ τὴν πρόοδο τῶν παιδιῶν, δὲν
θέλει τὰ παιδιὰ νὰ ζοῦν χωρὶς ὄνειρα, χωρὶς ὁράματα, χωρὶς ἰδανικά. Λυπᾶται γιὰ
ἐκείνους ποὺ σὲ στιγμὲς ἀδυναμίας γονάτισαν καὶ ἔμπλεξαν στὰ ναρκωτικὰ ἢ γιὰ
τοὺς ἄλλους ποὺ πέταξαν κάθε ἠθικὸ φραγμὸ στὴ ζωή τους.
Διψάει γιὰ τὴν ἐπιτυχία τῶν νέων ποὺ
διαθέτουν ἕναν τεράστιο δυναμισμὸ ποὺ μπορεῖ νὰ δημιουργήσει ἕναν καινούργιο
κόσμο μὲ ἁγνότητα, μὲ εἰλικρίνεια, μὲ προσφορά, μὲ οὐράνιες ἀναζητήσεις καὶ δὲν
τὸν ἀξιοποιοῦν. Βλέπει τὴν ἀνθρώπινη κοινωνία ποὺ ἔχει ἀνατρέψει διαχρονικὲς
ἀξίες καὶ ἔχει δώσει ἀξία στὶς σκοτεινὲς καὶ ὄχι στὶς φωτεινὲς περιοχὲς τῆς
ζωῆς.
Ἡ σύγχρονη κοινωνία διαθέτει γνώσεις,
ἀλλὰ τῆς λείπει ἡ γνώση. Ἔχει πολλὰ προβλήματα, ἀλλὰ ὄχι προβληματισμούς.
Στὴν δίψα αὐτὴ τοῦ Χριστοῦ μὴν τοῦ
δώσουμε τὸ ξύδι τῆς ἀδιαφορίας μας, ἂς τοῦ προσφέρουμε τὴ μετάνοιά μας, ἂς τοῦ
δώσουμε τὴν ἀγάπη μας στὸ πρόσωπο τοῦ ἀδελφοῦ, ποὺ εἶναι ἡ ζωντανὴ εἰκόνα τοῦ
Χριστοῦ.
Διάπυρος πρὸς τὸν Παθόντα Κύριον εὐχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο ΞΑΝΘΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ
ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ
