ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ ΥΙΟΥ

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ ΥΙΟΥ

Η παραβολή του ασώτου υιού ή όπως έχει επικρατήσει πιο σωστά η παραβολή του εύσπλαχνου πατέρα προσφέρει μοναδικές ευκαιρίες πνευματικής εμβάθυνσης αλλά και μία ευκαιρία ουσιαστικής έμπνευσης από τη μετάνοια του παραστρατημένου υιού. Μίας μετάνοιας που μπορεί να αποτελέσει κάλεσμα για την προσωπική μας μετάνοια και να μας προσφέρει τη δυνατότητα υιικής αποκαταστάσεως στη χαρά του Πατέρα - Θεού.

 Ο άσωτος υιός βιάζεται να φύγει από τα δεσμά του πατέρα και φεύγει γρήγορα σε χώρα μακρινή να ζήσει ασώτως[1]. Μιμείται τον Αδάμ θέλοντας να γίνει θεός στη θέση του Θεού – χωρίς τον Θεό. Διαπιστώνουμε ότι ο πατέρας δεν μπαίνει σε διαδικασία να μεταπείσει τον υιό. Τον αφήνει στην επιλογή του σεβόμενος απόλυτα την ελευθερία του παιδιού του. Ουσιαστικά κενώνεται μπροστά στο αυτεξούσιο του υιού αλλά και με αυτόν τον τρόπο διατηρεί τη σχέση του με αυτόν, αποφεύγοντας τη σύγκρουση η οποία θα μπορούσε να καταστρέψει κάθε γέφυρα μελλοντικής επικοινωνίας.

Ακολούθως, εκεί που ζει ασώτως ο υιός, δαπανεί όλη του την περιουσία και δοκιμάζει το ισχυρό λιμό που έρχεται. Η αμαρτία, ενώ στην αρχή φαίνεται ότι μπορεί να προσφέρει ευχαρίστηση στον άνθρωπο σύντομα καταλήγει να μην μπορεί να τον χορτάσει. Επέρχεται πνευματική πείνα που δεν καλύπτεται ούτε φυσικά από την τροφή των χοίρων με την οποία φιλοδοξεί ο άσωτος να χορτάσει. Η ουσία του, τα χαρίσματά του δαπανώνται στα πάθη, στη βιολογική αλλά φθαρτή ζωή. Και τελικώς επαληθεύεται ο λόγος του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου όταν λέει ότι η ηδονή της αμαρτίας βρίσκεται στη σκέψη της και μόλις γίνει πράξη παύει και η ηδονή και έρχεται η οδύνη. Δηλαδή, υπάρχει ένας πνευματικός νόμος κατά τον οποίο ο άνθρωπος αμαρτάνει ξανά και ξανά για να γευθεί την ηδονή η οποία είναι πρόσκαιρη και έτσι ο εχθρός αιχμαλωτίζει τον άνθρωπο. Οπότε η ψυχή αιχμαλωτίζεται και ουσιαστικά αρχίζει ο πνευματικός μαρασμός – θάνατος από την απουσία του Θεού.

Αυτός ο λιμός, η πείνα, είναι αποτέλεσμα της πτώσης του ανθρώπου οπότε και επέρχεται η αηδία[2]. Ο άνθρωπος ως έννοια του «άνω θρώσκω» φτιάχτηκε για τα υψηλά, για την αφθαρσία κοντά στο Θεό. Επομένως, όταν ο άνθρωπος στερείται του Άρτου της Όντως Ζωής από ύπαρξη με προοπτική αιωνιότητος γίνεται μία βιολογική ύπαρξη η οποία όσο πιο βαθειά βουτάει στην αμαρτία τόσο μιμείται τον εχθρό, μολύνεται και ζει μια ζωή από χριστομίμητη και αφθαρσίας σε ζωή χοϊκή, ζωώδη, σε πρόσκαιρη ζωή βιολογικού θανάτου.

«Εις εαυτόν δε ελθών» αρχίζει να συνειδητοποιεί την πτώση του, την απώλεια των θείων χαρισμάτων του και την απώλεια την πατρώας κατάστασής του. Έχει πλέον ο ίδιος γευθεί τους καρπούς του δρόμου του εγωιστικού του θελήματος. Και συγκρίνει την τωρινή του κατάσταση με την προηγούμενη. Το πώς ζούσε κοντά στον πατέρα και το πώς ζει μακριά του. Και παίρνει λοιπόν την απόφαση της επιστροφής. Ενθυμείται τον πατέρα γιατί τον αισθανόταν ως πατέρα του, είχε ακόμα σχέση με τον πατέρα του και παίρνει το ρίσκο της συντριβής της ταπείνωσης αντί του πνευματικού θανάτου και την εμμονή στο εγώ του.

Και ο Πατέρας τον είδε από μακριά γιατί πάντα τον περίμενε. Και τρέχει ο Πατέρας προς τον χαμένο υιό για να τον καταφιλήσει και να χαρεί την επιστροφή του. Ακολουθεί τότε η εξομολόγηση. Ο Άγιος Συμεών λέει πως στην παραβολή του ασώτου προτυπώνεται το μυστήριο της μετανοίας – εξομολογήσεως. «Πάτερ ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου και ουκ ειμι άξιος κληθήναι υιός σου, αλλά ποίησον με ως ένα των μισθίων σου». Με αυτά τα λόγια ο άσωτος υιός συντρίβεται και μετανοεί ενώπιον του πατέρα του.

Στην εξομολόγηση δεν αναλύουμε τις πράξεις μας, ούτε τις σκέψεις μας[3]. «Μη μέτρει σεαυτόν εν παντί έργω σου[4]». Δεν ασχολούμαστε με την αμαρτία αλλά εκφράζουμε την αποτυχία μας,  την καταθέτουμε στον Θεό και παραδινόμαστε στο θέλημά Του. Ένας σύγχρονος πατέρας της Εκκλησίας αναφέρει σε μια ομιλία του: « Ας επιλανθανώμεθα των όπισθεν και ας μην μας ενδιαφέρη το τι κάναμε. Διότι, εξετάζοντας τι κάναμε, ανακαλύπτουμε ότι κάναμε κάτι σπουδαίο ή κάτι κακό, κάτι μεγαλύτερο και ωραιότερο και επιτυχέστερο από αυτό που κάνει ο άλλος, ή κάτι μικρότερο. Είτε καθ’ εαυτό το κρίνουμε είτε εν σχέσει προς τον άλλον, θα περιπέσωμε σε μια από τις δύο παγίδες: ή στην υπερηφάνεια, αν θα είναι καλό η καλύτερο, ή στην απογοήτευση, στην κακομοιριά, στην κατάπτωσι της υπάρξεως μας, αν δεν είναι καλό. Διότι, όσο και αν νομίζουμε ότι είμαστε ώριμοι, όσο και αν πιστεύουμε ότι έχομε δύναμι, μέσα μας φέρομε την αδυναμία του Αδάμ και της Εύας, το εύθραυστο εγώ, που μας κληροδότησαν οι προπάτορες μας».

«Για να μένης λοιπόν ατάραχος στους λογισμούς σου, ποτέ μην κάθεσαι να λογαριάσης τι έκανες. Αυτό ισχύει για κάθε τι που μας συμβαίνει. Στην εξομολόγηση δεν κάνω ανάλυσι των έργων μου, αλλά αναφορά των αμαρτημάτων μου. Αυτό είναι διαφορετικό, διότι δεν αξιολογώ τα έργα μου, απλώς τα αναφέρω. Δεν κάθομαι προηγουμένως να σκεφθώ τι έκανα και τι δεν έκανα, διότι αυτό δημιουργεί πνιγηρή ατμόσφαιρα στην ψυχή μου. Εάν διαπιστώσουμε ότι πάμε καλύτερα, καταλαβαίνετε σε τι βαθμό εγωισμού μπορούμε να πέσουμε. Το «μη μέτρει σεαυτόν εν παντί έργω σου» είναι πραγματική σοφία. Οι περισσότεροι, όταν πέφτωμε, πέφτομε και γι’ αυτόν τον λόγο, ή τον χρησιμοποιούμε για να δικαιολογούμε τα πάθη μας. Αμάρτησα, λόγου χάριν, μια φορά και μετά λέγω: Τι ωφελεί τώρα να μετανοήσω;»[5]

Και η αντίδραση του Πατέρα είναι σε αυτό το πλαίσιο. Δεν ασχολείται με την αμαρτία αλλά με την επιστροφή του απολωλότος προβάτου για το οποίον χαίρει περισσότερο μάλλον παρά για τα ενενήκοντα εννέα που δεν χάθηκαν. Δεν τον ακούει καν τον υιό. Αγνοεί τη διάθεση του υιού να αυτοτιμωρηθεί και να γίνει υπηρέτης αντί για υιός. Δεν ζητάει ο Πατέρας δικαίωση γι’ αυτό και δεν εξουθενεί τον υιό του. Η αντίδρασή του είναι το ζητούμενό Του: η πλήρης αποκατάσταση του υιού στην αγκαλιά του Θεού. Πάντα συμπεριφέρεται αρχοντικά ο Θεός. Δεν κρίνει «μπακαλίστικα». Δίνει εντολή στους δούλους του να φορέσουν στον υιό καινούρια επίσημη στολή, υποδήματα στα πόδια, δακτυλίδι στο χέρι και να σφάξουν το καλό το μοσχαράκι για να ευφρανθούν την επιστροφή του χαμένου παιδιού. Κατά τους Πατέρες η στολή η καινούρια είναι η καθαρότητα της ψυχής που ακολουθεί μετά την αληθινή εξομολόγηση. Δείχνει τη λαμπρότητα της ψυχής που βρίσκεται κοντά στο Θεό. Το δακτυλίδι είναι το σύμβολο της δύναμης ότι πλέον είναι ελεύθερος και δεν εξουσιάζεται από τα πάθη του. Τα υποδήματα δείχνουν ότι πλέον ο μετανοημένος βαδίζει την οδό του Κυρίου. Και τέλος, το χαρμόσυνο τραπέζι είναι το πνευματικό τραπέζι της Θείας Ευχαριστίας και το πνευματικό πανηγύρι που ακολουθεί. Δεν υπάρχει τιμωρία, δεν υπάρχει καταδίκη, δύναμη και εξουσία. Ούτε εξουδένωση. Υπάρχουν μόνο απόλυτη ελευθερία, απέραντη αγάπη και ανέκφραστη χαρά.

Από την άλλη μεριά έχουμε την περίπτωση του πρεσβύτερου υιού. Ερχόμενος από την εργασία στα χωράφια βλέπει και ακούει τη γιορτή και ζητάει να μάθει από έναν υπηρέτη την αιτία της χαράς. Όταν μαθαίνει ότι επέστρεψε ο αδελφός του οργίστηκε και δεν ήθελε να μετέχει σε αυτή τη χαρά. Βγαίνει έξω ο πατέρας του και τον παρακαλεί να κοινωνήσει της χαράς της επιστροφής του χαμένου του αδελφού. Τότε ο πρεσβύτερος υιός διαμαρτύρεται και επαναστατεί και αυτός τώρα προς τον πατέρα του. Αποκαλεί τον αδελφό του ως υιό του πατέρα αλλά όχι ως αδελφό του. Ασχολείται με τις πράξεις του «άλλου υιού». Με την ασωτεία του. Και περιμένει την τιμωρία του άλλου αδελφού η οποία όμως ουσιαστικά θα αποτελεί τη δική του αυτοδικαίωση ως «καλού υιού». Αρνείται την μετάνοια του αδελφού του. Αρνείται την αξία της ψυχής του αδελφού του. Αρνείται την αγάπη του Πατέρα προς τον υιό και του αδελφού προς τον αδελφό. Και επαναστατεί προς τον πατέρα λέγοντας ότι ενώ τόσα έτη ποτέ δεν του παρέβηκε εντολή ωστόσο δεν τον δικαίωσε με το να του δώσει ένα κατσικάκι να χαρεί με τους φίλους του.

Από τα λεγόμενά του ο πρεσβύτερος υιός αποκαλύπτει το πραγματικό του πρόσωπο αλλά και την αληθινή σχέση που είχε με τον πατέρα του. Η σχέση του τελικά με τον πατέρα δεν ήταν σχέση αγάπης και ελευθερίας αλλά σχέση εξαναγκασμού και συναλλαγής. Είναι σαν να λέει στον πατέρα του: «είμαι εντάξει στις τυπικές υποχρεώσεις μου οπότε και εσύ θέλω να με τιμάς και να με αγαπάς και να μην έχουμε προβλήματα εφόσον το αξίζω αφού δεν σου δημιουργώ μπελάδες». Σου δίνω για να πάρω. Η σχέση όμως δεν είναι συναλλαγή. Δεν είναι εμπόριο. Δεν εξαγοράζεις σχέση και αγάπη. Και φυσικά όταν έχεις τέτοιου είδους σχέση δεν μπορείς να είσαι χαρούμενος γιατί θα πρέπει να κρύβεσαι εφόσον δεν θέλεις να συνάψεις μία βαθειά σχέση με τον άλλο όπου θα πρέπει να εκτεθείς πραγματικά.

Ο άσωτος υιός κατά τον πρεσβύτερο, εφόσον έφυγε και αμάρτησε δεν αξίζει να είναι πλέον υιός. Ενώ εγώ που δεν αμάρτησα αξίζω. Παρόλο λοιπόν που ο πρεσβύτερος υιός δεν είχε φύγει όπως ο άσωτος, εντούτοις δεν είχε αυθεντική πατρική-υική σχέση με τον πατέρα του αλλά ήταν μία σχέση εξαναγκασμού ώστε να μην εκτεθεί στον πατέρα του και φανεί η αδυναμία του και η μειονεξία του ενώπιον του πατέρα του που τον έβλεπε περισσότερο ως αφεντικό παρά ως πατέρα. Ίσως να είχε αρετές αλλά αυτές ήταν αποκομμένες από τον Θεό. Ήταν αρετές αυτόνομες άρα εγωιστικές. Χωρίς αγάπη.

Ο Πατέρας του απαντάει ίσως και με περισσότερη αγάπη απ’ ότι δέχτηκε τον άσωτο υιό. Προσπαθεί να τον παιδαγωγήσει και να του δείξει ότι ένας άνθρωπος δεν αξίζει του τίτλου της υιότητος από την αμαρτία ή την αναμαρτησία του αλλά από την Πατρική αγάπη και φιλανθρωπία. Συνάμα όμως και από τη διάθεσή μας να μετανοήσουμε και να επιστρέψουμε στην αγκαλιά του Θεού. Ουσιαστικά δεν είναι η αμαρτία που μας κρίνει απέναντι στον Θεό όσο η αμετανοησία μας δηλαδή η διάθεσή μας να αυτοδικαιωθούμε χωρίς τον Θεό. Γι’ αυτό και όταν κρίνουμε τον αδελφό μας ουσιαστικά κρίνουμε τον ίδιο τον Θεό ως άδικο και «αθωώνουμε» τον εαυτό μας ως αδικημένο. «Πας άνθρωπος όμως ψεύστης[6]». Γι’ αυτό και λένε οι πατέρες ότι ο πραγματικός εχθρός της μετανοίας είναι η κατάκριση του αδελφού.

Ο πατέρας όμως ως φιλάνθρωπος και αγαπητικός, ως «εραστής» των ψυχών των παιδιών του δεν καταλαβαίνει αυτά που του λέει ο μεγαλύτερος υιός του. Του απαντάει ότι δεν υπάρχουν δικά μου και δικά σου αλλά ό,τι είναι δικό μου είναι και δικό σου. Δεν υπάρχει ιδιοκτησία που να οδηγεί σε όρια γιατί η πατρική αγάπη δεν έχει φραγμούς και δικαιώματα, τύπους και φόρμες. Η αγάπη ου ζητεί τα εαυτής[7], ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. Αυτή είναι η αληθινή θυσιαστική αγάπη που μας καλεί να μιμηθούμε ο Θεός.

Γι’ αυτό και πρέπει να χαρούμε, συνεχίζει ο Πατέρας, επειδή αυτός ο αδελφός σου, ήταν νεκρός και ξαναέζησε, ήταν χαμένος και βρέθηκε. Έτσι λογίζει την αληθινή μετάνοια ο Πατέρας ως επιστροφή στην πατρώα δόξα, επιστροφή στην Όντως Ζωή γιατί τότε η βιολογική ζωή παύει να είναι πεπερασμένη αλλά πνευματικοποιείται και αφθαρτοποιείται. Γίνεται θεϊκή και αθάνατη και τότε μόνο άρρητη χαρά και δοξολογία μπορεί να ακολουθήσει (ένθα ο των εορταζόντων ήχος ο ακατάπαυστος και η απέραντος ηδονή των καθορόντων του Σου προσώπου το κάλλος το άρρητον[8],[9]).  

Συνοψίζοντας τα παραπάνω, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι στην παραβολή του ασώτου υιού βρίσκουμε όλο το μεγαλείο της αληθινής μετανοίας[10]. Συναντάμε το άπειρο έλεος, την άβυσσο της ευσπλαχνίας και την αμέτρητη αγάπη του Θεού προς τους αμαρτωλούς, διδασκόμαστε για το πώς θα πρέπει να προσεγγίζουμε το μυστήριο της μετανοίας – εξομολογήσεως, παίρνουμε υπόδειγμα παιδαγωγίας από τον τρόπο που συμπεριφέρεται στα παιδιά του ο πατέρας αλλά και το πιο σημαντικό είναι ότι διδασκόμαστε ότι ο Θεός είναι μόνον αγάπη και όχι σαδιστής τιμωρός αλλά πράος και ταπεινός τη καρδία. Ο Θεός είναι επιεικής προς τους αμαρτωλούς αλλά ζητάει να πράττουμε και εμείς το ίδιο προς τους άλλους ώστε να μην κρίνουμε ίνα μη κριθούμε.

Από δύο εντολές κρέμεται όλος ο νόμος και οι Προφήτες: «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν εν όλη τη ψυχή σου και εν όλη τη καρδία σου και εν όλη τη διανοία σου και τον πλησίον σου ως σεαυτόν[11]». Ο Θεός είναι Πρόσωπο και ως πρόσωπο πρέπει να τον αναζητούμε και να συνάπτουμε σχέση μαζί Του. Να Τον συναντήσουμε. Είναι το Πρόσωπο του Πατέρα και εμείς είμαστε τα παιδιά του αλλά θέλει «πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν[12]».

Θέλει εν τέλει ο Θεός να καταλάβουμε ότι δεν ανακαλύπτεται από τους δίκαιους αλλά αποκαλύπτεται στους ταπεινούς. Δεν θέλει να έχουμε εγωιστική αξία αλλά θέλει να βρούμε την αληθινή αξία μας μέσα από την υιοθεσία μας από τον Θεό. Θέλει από εμάς όχι την τυπική τήρηση των εντολών, δεν αντέχει ο Θεός τη μωρή παρθενία χωρίς ελεημοσύνη αλλά ευαρεστείται με τον θρήνο του Αδάμ[13], την προσευχή του Τελώνη, τα δάκρυα της Πόρνης, τη μετάνοια του Ληστή, την επιστροφή του Ασώτου.

ΞΑΝΘΗ - Μάρτιος 2015

---

[1] Λουκ.ιε’, 13

[2] Αββάς Ισαάκ ο Σύρος

[3] Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης Διδασκαλία Περί λογισμών

[4] Αββάς Ησαΐας

[5] Γέροντος Αιμιλιανού Προηγούμενου της Ι.Μ. Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους

[6] Ψαλμός 115

[7] Α’ προς Κορινθίους επιστολή Παύλου

[8] Ακολουθία Θείας Ευχαριστίας

[9] «Ἐφέσεως ἀληθοῦς ἐπέτυχες, ἐγκρατείᾳ ταπεινώσας τὰ πάθη καὶ πρὸν Θεὸν προσεχώρησας χαίρων, καὶ ὀρεκτῶν ἀκροτάτῳ παρίστασαι, Πορφύριε, ἱεραρχῶν καὶ ποιμένων κανὼν ἀκριβέστατος». ΣΤ’ Ωδή Κανόνος Αγίου Πορφυρίου επισκόπου Γάζης, από το βιβλίο «Βίος και Λόγοι του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου », εκδ. Ι.Μ.Χρυσοπηγής Χανίων.

[10] Δεινόν η ραθυμία, Μεγάλη η μετάνοια (Ακολουθία Μεγ.Εβδομάδος)

[11] Ματθ.22, 36

[12] Ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως

[13] Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου «Ο θρήνος του Αδάμ»

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ 28/2-5/3/2016 Ι.Ν.ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΒΑΦΕΪΚΩΝ ΞΑΝΘΗΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΞΑΝΘΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΒΑΦΕΪΚΩΝ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ  28/02/16 - 05/03/16

ΚΥΡΙΑΚΗ 28/02/2016

07:00π.μ. Θεία Λειτουργία

10:30π.μ. Κατηχητικό Νηπίων – 2^α Δημοτικού

13:00μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού (3^η – 6^η Δημοτικού)

17:00μ.μ. Η ώρα του ενορίτη

ΔΕΥΤΕΡΑ 29/02/2016

16:30μ.μ. Αγιασμός πρωτομηνιάς

ΤΡΙΤΗ 01/03/2016

20:45μ.μ. Ιερά Αγρυπνία

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 04/03/2016

17:00μ.μ. Εσπερινός – Νεκρώσιμο Τρισάγιο στο Ναό

ΣΑΒΒΑΤΟ  05/03/2016

07:00π.μ. Θεία Λειτουργία – Νεκρώσιμο Τρισάγιο στο Ναό – Νεκρώσιμο Γενικό Τρισάγιο στο κοιμητήριο

17:00μ.μ. Αναστάσιμος Εσπερινός

Ο ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (ΑΡΧΑΙΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ)

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΙΕ´ 11 - 32

11 Εἶπε δέ· Ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς. 12 καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον. 13 καὶ μετ’ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισεν τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως. 14 δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὰ κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην, καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι. 15 καὶ πορευθεὶς ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης, καὶ ἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὐτοῦ βόσκειν χοίρους· 16 καὶ ἐπεθύμει γεμίσαι τὴν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καὶ οὐδεὶς ἐδίδου αὐτῷ. 17εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν εἶπε· πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγὼ δὲ λιμῷ ὧδε ἀπόλλυμαι! 18 ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου καὶ ἐρῶ αὐτῷ· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου· 19 οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου. 20 καὶ ἀναστὰς ἦλθε πρὸς τὸν πατέρα ἑαυτοῦ. ἔτι δὲ αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἐσπλαγχνίσθη, καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν. 21 εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ υἱὸς· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου, καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου. 22 εἶπε δὲ ὁ πατὴρ πρὸς τοὺς δούλους αὐτοῦ· ἐξενέγκατε τὴν στολὴν τὴν πρώτην καὶ ἐνδύσατε αὐτόν, καὶ δότε δακτύλιον εἰς τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ ὑποδήματα εἰς τοὺς πόδας, 23 καὶ ἐνέγκαντες τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν θύσατε, καὶ φαγόντες εὐφρανθῶμεν, 24 ὅτι οὗτος ὁ υἱός μου νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησεν, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη. καὶ ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι. 25 Ἦν δὲ ὁ υἱὸς αὐτοῦ ὁ πρεσβύτερος ἐν ἀγρῷ· καὶ ὡς ἐρχόμενος ἤγγισε τῇ οἰκίᾳ, ἤκουσε συμφωνίας καὶ χορῶν, 26 καὶ προσκαλεσάμενος ἕνα τῶν παίδων ἐπυνθάνετο τί εἴη ταῦτα. 27 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἥκει, καὶ ἔθυσεν ὁ πατήρ σου τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν, ὅτι ὑγιαίνοντα αὐτὸν ἀπέλαβεν. 28 ὠργίσθη δὲ καὶ οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν. ὁ οὖν πατὴρ αὐτοῦ ἐξελθὼν παρεκάλει αὐτόν. 29 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ πατρὶ· ἰδοὺ τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καὶ οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον, καὶ ἐμοὶ οὐδέποτε ἔδωκας ἔριφον ἵνα μετὰ τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ· 30 ὅτε δὲ ὁ υἱός σου οὗτος, ὁ καταφαγών σου τὸν βίον μετὰ πορνῶν, ἦλθεν, ἔθυσας αὐτῷ τὸν μόσχον τὸν σιτευτὸν. 31 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· τέκνον, σὺ πάντοτε μετ’ ἐμοῦ εἶ, καὶ πάντα τὰ ἐμὰ σά ἐστιν· 32 εὐφρανθῆναι δὲ καὶ χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη. 

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΙΕ´ 11 - 32

11 Είπε δε ακόμη και την εξής παραβολήν· “ένας άνθρωπος είχε δύο υιούς. 12 Και είπε ο νεώτερος από αυτούς στον πατέρα· πατέρα, δος μου το μερίδιο της περιουσίας που μου ανήκει. Και ο πατέρας εμοίρασε εις αυτούς την περιουσίαν του. 13 Και ύστερα από ολίγας ημέρας ο νεώτερος υιός εμάζευσεν όλα ανεξαιρέτως όσα του είχε δώσει ο πατέρας και εταξίδεψε εις μακρυνήν χώραν. Και εκεί εσπατάλησε την περιουσίαν του ζων ένα βίον άσωτον, παραλυμένον και ασυλλόγιστον. 14 Οταν δε εξώδευσε όλα όσα είχε, έπεσε μεγάλη πείνα εις την χώραν εκείνην και αυτός ήρχισε να στερήται και να πεινά. 15 Και από την πείναν πλέον ζαλισμένος επήγε και προσκολλήθηκε σαν δούλος εις ένα από τους κατοίκους της χώρας εκείνης. Και αυτός τον έστειλε εις τα χωράφια του, να βόσκη χοίρους. 16 Και επιθυμούσε να γεμίση την κοιλίαν του από τα ξυλοκέρατα, που έτρωγαν οι χοίροι, αλλά κανείς δεν του έδιδε, διότι οι υπηρέται τα προώριζαν δια τους χοίρους. 17 Καποιαν όμως ημέραν συνήλθεν από την ζάλην και το κατάντημα της αμαρτωλής ζωής του και είπε· Ποσοι μισθωτοί του πατέρα μου έχουν με το παραπάνω ψωμιά και φαγητά, εγώ δε χάνομαι από την πείναν; 18 Και αμέσως επήρε την απόφασιν της επιστροφής και είπε· Θα σηκωθώ, θα υπάγω προς τον πατέρα μου και θα του πω· πατέρα μου, ημάρτησα στον ουρανόν εμπρός στον Θεόν και τους αγγέλους του· ημάρτησα και ενώπιόν σου, διότι περιφρόνησα την πατρικήν σου αγάπην και δεν ελογάριασα την λύπην, που θα σου προξενούσα με την φυγήν μου. 19 Δεν είμαι πλέον άξιος να ονομασθώ υιός σου και να φέρω το τιμημένο όνομά σου· κάμε με σαν ένα από τους υπηρέτας σου. 20 Και έθεσε εις εφαρμογήν την καλήν του απόφασιν. Εσηκώθη και ήλθε προς τον πατέρα του. Ενώ δε ακόμη ευρίσκετο εις μακρυνήν απόστασιν, ο πατέρας του, που από καιρόν τώρα τον επερίμενε και παρατηρούσε πάντοτε με λαχτάρα στον δρόμον, τον είδε και τον εσπλαγχνίσθη, έτρεξε εις προϋπάντησίν του, έπεσε με στοργήν απέραντον στον τράχηλον του παιδιού του, το αγκαλιασε και το εγέμισε φιλήματα. 21 Συντετριμμένος ο υιός από την απέραντον αυτήν στοργήν είπε στον πατέρα του· Πατέρα, ημάρτησα στον ουρανόν και ενώπιόν σου και δεν είμαι άξιος να ονομασθώ υιός σου. 22 Ο δε πατέρας τον διέκοψε, εστράφη προς τους δούλους, που είχαν μαζευθή εκεί, και είπε· Βγάλτε την πιο καλή φορεσιά και ενδύσατέ τον, και δώστε του το δακτυλίδι εις τα χέρια, σαν αυτό που φορούν οι ελεύθεροι και οι κύριοι. Δώστε του υποδήματα εις τα πόδια, δια να μη περπατή ξυπόλητος όπως οι δούλοι. 23 Και φέρτε το θρεφτό μοσχάρι, σφάξτε το και ετοιμάστε το πιο πλούσιο τραπέζι, δια να πανηγυρίσωμε το εξαιρετικά χαρμόσυνο αυτό γεγονός. Και αφού φάμε, ας ευφρανθούμε όλοι. 24 Διότι ο υιός μου αυτός ήτο νεκρός και αναστήθηκε, χαμένος ήτο και ευρέθηκε. Και ήρχισαν να ευφραίνωνται. (Αγγελοι και δίκαιοι καλούνται από τον Θεόν να χαρούν και να ευφρανθούν, όταν ένας αμαρτωλός, που εγκατέλειψε τον Θεόν και εσπατάλησε τα θεία δώρα εις την αμαρτίαν και εβυθίσθη στον εξευτελισμόν και την κοινήν περιφρόνησιν, μετανοήση ειλικρινώς, επανέλθη προς τον Πατέρα και ξαναπάρη την υιοθεσίαν και την πρώτην του θέσιν). 25 Αλλά ο μεγαλύτερος υιός ευρίσκετο στο χωράφι και καθώς την ώραν που ήρχετο επλησίασε στο σπίτι, ήκουσε μουσικά όργανα και τραγούδια και χορούς.26 Και αφού εκάλεσε ένα από τους υπηρέτας, τον ηρώτησε τι άραγε είναι αυτά που γίνονται. 27 Εκείνος δε του είπε ότι· Ηλθε ο αδελφός σου και ο πατέρας σου έσφαξε το θρεπτό μοσχάρι, διότι με μεγάλην χαράν τον είδε και τον υπεδέχθη υγιή. 28 Εθύμωσε δε αυτός και δεν ήθελε να εισέλθη στο σπίτι και να παρακαθίση στο χαρμόσυνο τραπέζι. Οταν ο πατέρας επληροφορήθη αυτό, εβγήκε έξω προς τον μεγαλύτερον υιόν και με στοργήν πολλήν τον παρακαλούσε. 29 Εκείνος όμως πικραμένος απεκρίθη με δυσφορίαν μεγάλην και του είπε· Ιδού τόσα χρόνια σε υπηρετώ και ποτέ δεν κατεπάτησα την εντολή σου. Και όμως εις εμέ δεν έδωσές ποτέ ένα κατσίκι, δια να εφρανθώ με τους φίλους μου. 30 Οταν δε ήλθε το παιδί σου αυτό, που κατέφαγε το βιο σου με πόρνας, έσφαξες προς χάριν του το θρεπτό μοσχάρι. 31 Είπε δε εις αυτόν ο πατέρας· Παιδί μου, συ πάντοτε είσαι μαζή μου και όλα τα υπάρχοντά μου είναι δικά σου και ποτέ από τίποτε δεν σε εστέρησα. 32 Επρεπε δε και συ να ευρανθής και να χαρής, διότι ο αδελφός σου αυτός ήτο νεκρός και αναστήθηκε, χαμένος και ξαναβρέθηκε”. (Αγανακτούσαν οι υψηλόφρονες Φαρισαίοι, όταν έβλεπαν τον Κυριον να δέχεται με στοργήν τους μετανοούντας αμαρτωλούς και να τους ανακηρύσση πολίτας της βασιλείας του. Εγωπαθείς και ιδιοτελείς, καθώς ήσαν οι Φαρισαίοι και οι όμοιοι με αυτούς, τυπικώς μόνον και εξωτερικώς τιμώντες τον Θεόν, απεξένωσαν τον ευατόν των από την αγάπην του Θεού και από την χαρμόσυνον επικοινωνίαν με τους πολίτας της βασιλείας των ουρανών). 

ΠΗΓΗ: www.saint.gr

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (ΑΡΧΑΙΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ)

ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α' Ϛ´ 12 - 20

12 Πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ’ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ’ οὐκ ἐγὼ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος. 13 τὰ βρώματα τῇ κοιλίᾳ, καὶ ἡ κοιλία τοῖς βρώμασιν· ὁ δὲ Θεὸς καὶ ταύτην καὶ ταῦτα καταργήσει. τὸ δὲ σῶμα οὐ τῇ πορνείᾳ, ἀλλὰ τῷ Κυρίῳ, καὶ ὁ Κύριος τῷ σώματι· 14 ὁ δὲ Θεὸς καὶ τὸν Κύριον ἤγειρε καὶ ἡμᾶς ἐξεγερεῖ διὰ τῆς δυνάμεως αὐτοῦ. 15 οὐκ οἴδατε ὅτι τὰ σώματα ὑμῶν μέλη Χριστοῦ ἐστιν; ἄρας οὖν τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ ποιήσω πόρνης μέλη; μὴ γένοιτο. 16 ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι ὁ κολλώμενος τῇ πόρνῃ ἓν σῶμά ἐστιν; ἔσονται γάρ, φησίν, οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν· 17 ὁ δὲ κολλώμενος τῷ Κυρίῳ ἓν πνεῦμά ἐστι. 18 φεύγετε τὴν πορνείαν. πᾶν ἁμάρτημα ὃ ἐὰν ποιήσῃ ἄνθρωπος ἐκτὸς τοῦ σώματός ἐστιν, ὁ δὲ πορνεύων εἰς τὸ ἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει. 19 ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν ἁγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπὸ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν; 20 ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς· δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ. 

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α' Ϛ´ 12 - 20

12 Ολα μου επιτρέπεται να τα κάμω, όπως π.χ. να τρώγω και να πίνω χωρίς διακρίσεις, αλλά δεν είναι συμφέρον να πράττω όλα. Ολα μου επιτρέπονται, αλλ' εγώ δεν θα εξουσιασθώ και δεν θα υποδουλωθώ εις τίποτε. 13 Τα φαγητά είναι δια την κοιλίαν και η κοιλία δια τα φαγητά. Ο δε Θεός θα καταργήση και αυτά και εκείνην εις την μέλλουσαν ανάστασιν των σωμάτων. Δεν είναι η τροφή, που μας κάνει αμαρτωλούς ενώπιον του Θεού. Αυτό όμως δεν ισχύει προκειμένου περί της ηθικής καθαρότητος, διότι το σώμα δεν έχει γίνει δια την πορνείαν και τας σαρκικάς επιθυμίας, αλλά δια τον Κυριον, που είναι κεφαλή του πνευματικού σώματος της Εκκλησίας· και ο Κυριος είναι δια το σώμα, δια να κατοική εις αυτό και το αγιάζη. 14 Αφού δε ο Θεός και τον Κυριον ανέστησεν εκ νεκρών, και ημάς όλους, που αποθνήσκομεν και το σώμα μας διαλύεται, θα μας αναστήση εκ νεκρών με την παντοδυναμίαν του. 15 Δεν γνωρίζετε ότι τα σώματά σας είναι μέλη του Χριστού, (ο οποίος είναι κεφαλή του σώματος της Εκκλησίας); Να αποτραβήξω, λοιπόν, και να πάρω τα μέλη του Χριστού και να τα κάνω μέλη πόρνης; Μη γένοιτο. 16 Η δεν γνωρίζετε, ότι εκείνος ο οποίος προσκολλάται και ενώνεται με την πόρνην είναι ένα σώμα με αυτήν; Διότι αυτό λέγει η Γραφή· “θα γίνουν, λέγει, οι δύο, άνδρας και γυναίκα, μια σάρκα, εν σώμα”. 17Εκείνος όμως που προσκολλάται και ενώνεται με τον Κυριον, γίνεται κατά μυστηριώδη τρόπον ένα πνεύμα με αυτόν, γεμίζει ολόκληρος και αγιάζεται από αυτόν. 18 Αποφεύγετε πάντοτε με όλην σας την δύναμιν τον μολυσμόν της πορνείας. Καθε άλλο αμάρτημα, που ήθελε πράξει ο άνθρωπος, είναι αμάρτημα που διαπράττεται έξω από το σώμα και δεν το βλάπτει αμέσως και κατ' ευθείαν τόσον πολύ. Ενώ εκείνος που πορνεύει, αμαρτάνει εναντίον αυτού τούτου του σώματος, το οποίον και μολύνει και βλάπτει κατά τρόπον άμεσον και ταχύν. 19 Η δεν γνωρίζετε ότι το σώμα σας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος, που κατοικεί μέσα σας, και το έχετε λάβει από τον Θεόν και άρα δεν ανήκετε στον εαυτόν σας; 20 Διότι έχετε εξαγορασθή με πολύτιμον τίμημα, δηλαδή με το ανεκτίμητον αίμα του Χριστού. Αποφεύγετε, λοιπόν, κάθε σαρκικήν εκτροπήν, που μολύνει το σώμα, και δοξάσατε τον Θεόν με όλην σας την προσωπικότητα, με το σώμα σας και με το πνεύμα σας, τα οποία είναι του Θεού. 

ΠΗΓΗ: www.saint.gr

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΞΑΝΘΗΣ
        ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ                                      

                                                                        ΞΑΝΘΗ  28-02-2016

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

«Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ»

Ὅλα τά εἶχε στό πατρικό του σπίτι ὁ νέος τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Καί ἄνεση καί πλούτη καί στοργή πολλή. Κι ὅμως ὅλα τοῦ φαίνονταν στενά καί μονότονα κι ἡ πατρική ἀγάπη σκλαβιά. Γι’ αὐτό τελικά ἀπαίτησε ἀπερίφραστα τό μερίδιο τῆς κληρονομιᾶς. «Πατέρα, δός μου ὅτι ἀπ’ τήν περιουσία σου μοῦ ἀναλογεῖ. Κι' ὑστέρα ἀπό λίγες μέρες μάζεψε τά πάντα καί ταξίδεψε σέ χώρα μακρινή. Ἐκεῖ σπατάλησε τήν περιουσία του ζώντας ἄσωτα, σπάταλα».

Ἡ σημερινή παραβολή ἀποκαλύπτει τή βαθύτερη φύση τῆς ἁμαρτίας, πού εἶναι ἡ ἀνταρσία τοῦ ἀνθρώπου κι ἡ τελική παραπλάνησίς του. Στόν παραλογισμό αὐτόν τοῦ ἀσώτου τά πράγματα ἔχουν χάσει τίς ὀρθές σχέσεις κι ἀναλογίες τους. Ἡ ἁμαρτία παίρνει τό πινέλο τῆς φαντασίας καί ἀλλοιώνει τήν ὄψη τῶν πραγμάτων. Τό λόγο καί τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ τίς παρουσιάζει σάν βαρειές ἁλυσίδες, τή θαλπωρή καί τήν εἰρήνη τῆς χριστιανικῆς ζωῆς ἀνάξιες λόγου, τήν πείρα καί τίς συμβουλές τῶν παλαιότερων ἀπαρχαιωμένες ἀντιλήψεις. Τό κυριότερο ὅμως, καταστρέφει τήν προσωπική σχέση μέ τό Θεό-Πατέρα. Ὁ ἄνθρωπος ἀπαιτεῖ ἄπ' Ἐκεῖνον ὅ,τι μπορεῖ νά πάρει, ὑγεία, δύναμη, μυαλό, δημιουργικότητα, ἀπόλυτη ἐλευθερία, γιά νά τά χρησιμοποιήσει μακρυά Του.

Πυρήνας τῆς ἁμαρτίας εἶναι τό σπάσιμο τῆς προσωπικῆς ἐπαφῆς μέ τό Θεό, ἡ περιφρονητική ἐκμετάλλευση τῆς ἀγάπης Του. Θέλω τά πλούτη Σου, δέν θέλω Ἐσένα. Θέλω τά «ἀγαθά» Σου, ὄχι τό πρόσωπό Σου. Κάθε πλῆγμα κατόπιν στίς ἀνθρώπινες σχέσεις εἶναι συνέχεια κι ἀποτέλεσμα τοῦ ἀφετηριακοῦ αὐτοῦ τραυματισμοῦ τῆς ἀγάπης. Ἀργότερα οἱ φίλοι του θά τοῦ φερθοῦν ὅπως φέρθηκε στόν Πατέρα του. Θά τόν ἐγκαταλείψουν. Θέλουμε τά πλούτη σου ὄχι ἐσένα. Ἡ γεύση τῆς χωρίς ἀγάπη μοναξιᾶς εἶναι πιό σκληρή ἀπό τήν ἵδια τή στέρηση, τή ζωή πλάι στούς χοίρους καί τά ξυλοκέρατα.

Τήν τραγικότητα τῆς καταστάσεως αὐτῆς ἀποκαλύπτει ἡ παραβολή μέ ἤρεμο τόνο, ὅταν στή συνέχεια ἀναφέρει, «εἰς ἑαυτόν δέ ἔλθων». Ὁ ἀνθρωπος ἔχει ὅλα τά περιθώρια νά ξεπεράσει τό κύκλωμα τῆς παραφροσύνης. Καί ὁ ἄσωτος τό ξεπέρασε. Ἦλθε «εἰς ἑαυτόν». Βρῆκε τόν πραγματικό ἑαυτό του, ξαναβρίσκοντας τήν προσωπική σχέση μέ τόν πατέρα του.

Αὐτές τίς μέρες, στήν ἀρχή τοῦ Τριωδίου ἐν ὄψει τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἡ Ἐκκλησία μᾶς προτρέπει καί πάλι, ὅλους ὅσους λίγο ἡ πολύ ἀπομακρυνθήκαμε, σέ μία εἰλικρινῆ μετάνοια. Μᾶς καλεῖ στήν ἐπανεύρευση τοῦ ἀληθινοῦ ἑαυτοῦ μας, μέσα στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ 21-27/2/2016 Ι.Ν.ΑΓ.ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΒΑΦΕΪΚΩΝ ΞΑΝΘΗΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΞΑΝΘΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΒΑΦΕΪΚΩΝ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ  21/02/16 - 27/02/16

ΚΥΡΙΑΚΗ 21/02/2016

07:00π.μ. Θεία Λειτουργία

10:30π.μ. Κατηχητικό Νηπίων – 2^α Δημοτικού

13:00μ.μ. Κατηχητικό Δημοτικού (3^η – 6^η Δημοτικού)

17:00μ.μ. Η ώρα του ενορίτη

ΤΡΙΤΗ 23/02/2016

16:30μ.μ. Μικρ.Παρακλητικός Κανών στη Θεοτόκον – Ομιλία

  

ΣΑΒΒΑΤΟ  27/02/2016

17:00μ.μ. Αναστάσιμος Εσπερινός

Ο ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (ΑΡΧΑΙΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ)

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΙΗ´ 10 - 14

10 Ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι, ὁ εἷς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἕτερος τελώνης.11 ὁ Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο· ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης· 12νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι. 13 καὶ ὁ τελώνης μακρόθεν ἑστὼς οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανόν ἐπᾶραι, ἀλλ’ ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων· ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ. 14 λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἢ γὰρ ἐκεῖνος· ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται. 

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΙΗ´ 10 - 14

10 “Δυο άνθρωποι ανέβησαν στο ιερόν να προσευχηθούν, ο ένας Φαρισαίος και ο άλλος τελώνης. 11 Ο Φαρισαίος εστάθη επιδεικτικώς δια να προκαλή εντύπωσιν· και δια να δοξάση τον ευατόν του, αυτά προσηύχετο· Σε ευχαριστώ, Θεε μου, διότι δεν είμαι όπως οι άλλοι άνθρωποι, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί η και ωσάν αυτός ο τελώνης. 12 Εγώ νηστεύω δύο φορές την εβδομάδα, Δευτέρα και Πεμπτην, δίδω το δέκατον από όλα γενικώς όσα αποκτώ. Εγώ είμαι ενάρετος. 13 Και ο τελώνης, που εστέκετο κάπου μακρυά από το θυσιαστήριον, δεν ήθελε ούτε τα μάτια του να σηκώση στον ουρανόν, αλλ' εκτυπούσε το στήθος του λέγων· Θεε μου, σπλαγχνίσου με τον αμαρτωλόν και συγχώρησέ με. 14 Σας διαβεβαιώνω, ότι αυτός ο περιφρονημένος από τον Φαρισαίον τελώνης κατέβηκε στο σπίτι του με συγχωρημένας τας αμαρτίας του, αθώος και δίκαιος ενώπιον του Θεού, παρά ο Φαρισαίος εκείνος. Διότι κάθε ένας που υψώνει τον ευατόν του, θα ταπεινωθή από τον Θεόν και θα καταδικασθή, ενώ εξ αντιθέτου εκείνος που ταπεινώνει τον ευατόν του θα υψωθή και θα δοξασθή από τον Θεόν”. 

ΠΗΓΗ:www.saint.gr

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (ΑΡΧΑΙΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ)

ΠΡΟΣ ΤΙΜΟΘΕΟΝ Β' Γ´ 10 - 15

10 Σὺ δὲ παρηκολούθηκάς μου τῇ διδασκαλίᾳ, τῇ ἀγωγῇ, τῇ προθέσει, τῇ πίστει, τῇ μακροθυμίᾳ, τῇ ἀγάπῃ, τῇ ὑπομονῇ, 11 τοῖς διωγμοῖς, τοῖς παθήμασιν, οἷά μοι ἐγένοντο ἐν Ἀντιοχείᾳ, ἐν Ἰκονίῳ, ἐν Λύστροις, οἵους διωγμοὺς ὑπήνεγκα! καὶ ἐκ πάντων με ἐρρύσατο ὁ Κύριος. 12 καὶ πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται· 13 πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι. 14 σὺ δὲ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καὶ ἐπιστώθης, εἰδὼς παρὰ τίνος ἔμαθες, 15 καὶ ὅτι ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἶδας, τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διὰ πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. 

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

ΠΡΟΣ ΤΙΜΟΘΕΟΝ Β' Γ´ 10 - 15

10 Συ όμως έχεις παρακολουθήσει την διδασκαλίαν, την συμπεριφοράν και αναστροφήν μου, τας αγνάς μου διαθέσεις, την φωτισμένην και ζωντανήν πίστιν μου, την μακροθυμίαν μου, την αγάπην και την υπομονήν μου. 11 Εχεις παρακολουθήσει ακόμη εκ του πλησίον και είδες τους διωγμούς και τα παθήματα, που μου έγιναν εις την Αντιόχειαν, στο Ικόνιον, εις τα Λυστρα. Ποσον φοβερούς διωγμούς υπέφερα τότε! Και όμως από όλους με εγλύτωσεν ο Κυριος! 12 Αλλά και όσοι θέλουν να ζουν με την ευσέβειαν, που διδάσκει και εμπνέει ο Ιησούς Χριστός, θα υποστούν διωγμούς. 13 Ανθρωποι δε κακοί και μοχθηροί, πλάνοι και απατεώνες θα προκόψουν στο χειρότερον πλανώντες τους άλλους, πλανώμενοι και οι ίδιοι.14 Συ όμως μένε σταθερός εις εκείνα, που έμαθες, και την αλήθειαν των οποίων την έχεις πλέον βεβαιωθή, έχων υπ' όψιν σου και από ποιόν διδάσκαλον εδιδάχθης αυτά. 15 Και μη λησμονής, ότι από αυτήν ακόμη την πλέον απαλήν ηλικίαν σου γνωρίζεις τας Αγίας Γραφάς, αι οποίαι ημπορούν να σε κάμουν σοφόν και συνετόν εις τας αληθείας, που οδηγούν εις την σωτηρίαν, δια της πίστεως στον Ιησούν Χριστόν, 

ΠΗΓΗ: www.saint.gr

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Γνωστοποιείται ὅτι τήν Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου ἐ.ἔ. καί ὥρα 18:00 στόν χῶρο τῆς Μονάδος Ἀνοιχτῆς Φροντίδος Ἠλικιωμένων Μ.Α.Φ.Η. (Σιρόκο Ξάνθης), θά τελεσθεῖ Πανηγυρικός Ἑσπερινός ἐπί τῇ ἑορτῇ τοῦ  Ἁγίου Πολυκάρπου Ἐπισκόπου Σμύρνης. Τήν Τρίτη 23 Φεβρουαρίου καί ὥρα 07:00 στόν ἴδιο χῶρο θά τελεσθεῖ Πανηγυρική Θεία Λειτουργία εἰς μνήμη τοῦ Ἁγίου.

  

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΞΑΝΘΗΣ
                          ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ                              

                                                     ΞΑΝΘΗ  21-02-2016
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

«ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΤΕΛΩΝΟΥ»

Μὲ ἱερὸ ἐνθουσιασμὸ ὁ φαρισαῖος ὑμνεῖ τὸν ἑαυτό του. Τὸν θαυμάζει, διακηρύττει τὴν ἁγιότητα καὶ τὴν ὑπεροχή του. Δὲ μοιάζει αὐτὸς μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ποὺ εἶναι βουτηγμένοι στὴν κλεψιά, τὴν τοκογλυφία, τὴν ἀνηθικότητα. Μέσα στό ὑπεροπτικό του παραλλήρημα ἀναφέρεται περιφρονητικά στόν τελώνη πού προσεύχεται μαζί του. Ὁ ὑπερήφανος, ὅταν πρόκειται νὰ τονίσει τὴν ὑπεροχή του, λίγο νοιάζεται ἂν μειώνει τοὺς ἄλλους.

Δέν εἶναι ὡστόσο λίγες οἱ φορές πού καί ἐμεἶς βαδίζουμε στά ἴχνη του. Ἂς ἀναλογισθοῦμε κι ἐμεῖς, ὑπερτιμώντας τὶς πράξεις καὶ τὰ προσόντα μας, πόσες φορὲς ἀναπαυόμαστε στὶς ψεύτικες δάφνες τῶν ἱκανοτήτων καὶ τῶν ἐπιτευγμάτων μας. Ἔχουμε χρήματα, εἴμαστε μορφωμένοι; Ἕνα αἴσθημα ὑπεροχῆς μᾶς κυριεύει. Ἡ λαχτάρα νὰ ὑψώσουμε και νὰ προβάλουμε τὸν ἑαυτό μας μπορεῖ νὰ μολύνει ἀκόμα καὶ καλὲς προσπάθειες, ὅπως ἡ προσευχή. Ὑπάρχουν φορές πού κάνουμε τό καλό γιά ἐπίδειξη καί ἡ παραφροσύνη τῆς ὑπερηφάνειας φτάνει στό κατακόρυφο.

Ἐξετάζουμε μὲ ζῆλο τὴ ζωὴ τῶν ἄλλων. Ἀνθρώπινα μικροσφάλματα τῶν ἄλλων τὰ θεωροῦμε ἐγκλήματα. Καὶ δὲ μένουμε ὡς ἐκεῖ. Ἐπιζητοῦμε εὐκαιρία νὰ τὰ φέρουμε στὴ δημοσιότητα, γιὰ νὰ φανεῖ ἡ δική μας ὑπεροχή. Παιδί τῆς περηφάνειας εἶναι ἡ περιφρόνηση, τό κακόμορφο τέκνο μιᾶς σκληρῆς μητέρας.

Ἡ λανθασμένη στάση ἔναντι τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ τῶν ἄλλων, ποὺ ὑπάρχει στὸ φαρισαϊκὸ φρόνημα, συνδέεται μὲ μιὰ λανθασμένη στάση ἔναντι τοῦ Θεοῦ. Στὴν προσευχὴ τοῦ τελώνη ὁ Θεὸς εἶναι τὸ ὑποκείμενο∙ «ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ». Ἀντίθετα, στὴν προσευχὴ τοῦ Φαρισαίου, ὑποκείμενο εἶναι τὸ ἐγώ του∙ «ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι, ὅτι οὐκ εἰμί ὥσπερ οἱ λοιποί». Αὐτὴ εἶναι ἡ ρίζα τοῦ φαρισαϊοῦ ἁμαρτήματος: ὅταν κέντρο τῆς ὑπάρξεώς μας δὲν εἶναι ὁ Θεός, ἀλλὰ ὁ ἀσήμαντος ἑαυτός μας. Πρόκειται γιὰ μιὰ καταστροφικὴ ἀλλοτρίωση. Τὰ ἁμαρτήματα τοῦ τελώνου μπορεῖ νὰ ἔχουν διαβρώσει τὴν ψυχή του, στὸ βάθος της ὅμως διατηρεῖ τὴ νοσταλγία γιὰ τὸ Θεό.

Ἀντίθετα ἡ οἴηση τοῦ Φαρισαίου ναρκώνει καὶ δηλητηριάζει τὸ κέντρο τῆς ὑπάρξεώς του, κρυμμένη πίσω ἀπὸ μιὰ φαινομενικὴ λάμψη. Τελικά, ἡ ἀπόδοση τῶν ἐπιτευγμάτων μας στὸν ἑαυτό μας, σημαίνει ἄρνηση τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ. Ἡ προσευχή, ἡ εὐγενέστερη πράξη τοῦ ἀνθρώπου, μᾶς καταδικάζει ὅταν δὲν γίνεται μὲ ταπείνωση καὶ μὲ ἀγάπη γιὰ ὅλο τὸν κόσμο. Καὶ αὐτὸ μᾶς διδάσκει ἡ σημερινὴ Εὐαγγελικὴ Περικοπή.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ