ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΞΑΝΘΗΣ

          ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ                                                                      

                                                                                    ΞΑΝΘΗ  20-11-2016

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

«Ο ΑΦΡΩΝ»

Μέ αὐτόν τόν χαρακτηρισμό προσφωνεῖ τόν πλεονέκτη πλούσιο ὁ Χριστός στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή. «Ἄφρων», τοῦ λέει, δηλαδή, ἀσύνετε, παράφρον, «αὐτή τή νύχτα τελειώνει ἡ ζωή σου, Τί θά τά κάνεις ὅλα αὐτά, πού μέ νοσηρή ἰδιοτέλεια θησαύρισες; Σέ ποιόν θά τά ἀφήσεις;

Ὁ χαρακτηρισμός αὐτός, πού χρησιμοποιεῖ ό Κύριος γιά τον ἄπληστο πλούσιο, μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι ή πλεονεξία είναι ἀληθινή ἀρρώστεια πού δέν ἀφήνει τόν ἄνθρωπο νά ἡρεμήσει καί νά χαρεῖ. «Καί διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ».  Τά ὄρια στά ὁποῖα κλείνονται οἱ σκέψεις του καί οἱ προοπτικές του, εἶναι ἡ λέξη «ἐγώ»

            Αὐτὸ θὰ κάνω: θὰ κατεδαφίσω τὶς ἀποθῆκες μου καί θὰ κτίσω μεγαλύτερες καὶ θὰ συγκεντρώσω ἐκεῖ ὅλα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθὰ μου». Λὲς καὶ μόνος του τὰ φύτεψε, τὰ πότισε, τὰ μάζεψε. Γι’ αὐτὸν δὲν ὑπάρχουν ἐργάτες ποὺ δούλεψαν, γῆ,  βροχή,  ἄνεμοι   ποὺ βοήθησαν.  Ὅλα τὰ βλέπει σὰν γεννήματά του. Γι’ αὐτό, ἀφοῦ τὰ συνάξει, σκέπτεται να πεῖ: «Ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθά, γιὰ πολλὰ χρόνια· ἀναπαύσου, φάγε, πίε, εὐφραίνου». Ἐδῶ πλέον κορυφώνεται ἡ παράκρουση.

Μὰ τί λοιπὸν εἶναι ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη;   Ἔτσι ἱκανοποιεῖται; Μὲ σιτάρι καὶ κρασί; Τὰ πάντα βρίσκονται σὲ μιὰ φοβερὴ σύγχυση στὸν ἄνθρωπο ποὺ κλείνεται ἀποκλειστικὰ στὸν ἑαυτό του, ποὺ σκέπτεται μόνο τὸ ἄτομό του, ποὺ ἀγνοεῖ τούς ἄλλους καὶ τὸν Θεό.   Νομίζει   ὅτι   ἀσφαλίσθηκε στὸ φρούριο τοῦ «ἐγώ» του, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα τὸ φρούριο αὐτὸ γίνεται ἡ φυλακή του.

Πολλοὶ δυστυχῶς καὶ στὴν ἐποχὴ μας ζοῦν μέσα σ' αὐτὴ τὴ σύγχυση. Συγκεντρώνουν χρήματα, κτήματα, περιουσίες, γιὰ νὰ τὰ ἀπολαύσουν μόνοι τους ἢ τὸ πολὺ-πολὺ μέσα σ' ἕνα μικρό, στενὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον, χωρίς νά ἐνδιαφέρονται καθόλου γιά τίς ἀνάγκες τῆς κοινωνίας, γιά τόν πόνο καί τήν πείνα, πού μαστίζουν τούς συναθρώπους τους.

Μιά δεύτερη πραγματικότητα πού διαφεύγει ἀπό τόν ἄνθρωπο τῆς σημερινῆς περικοπῆς εἶναι ὅτι ἀδυνατεῖ νά καταλάβει πώς δέν εἶναι μόνιμος στήν γῆ.  Ὅσα καί ἄν κατορθώνουμε νά συγκεντρώσουμε δέν πρόκειται νά παραμείνουν γιά πάντα στά χέρια μας. 

Χρήματα, θέσεις, ἀξιώματα, ὑλικά ἀγαθά ἐξυπηρετοῦν ἁπλῶς τήν ζωή.  Περαστικοί εἴμαστε ἀπ' αὐτὴ τὴ γῆ ἀδελφοί. Ὁ θάνατος εἶναι τόσο κοντά μας, τριγυρίζει στούς δρόμους μας, δέν ἀφήνει σπίτι πού να μήν ἐπισκεφθεῖ. Δέν ὑπάρχει πιό σίγουρη πραγματικότητα από αὐτή.

Ἂς τὸ σκεπτόμαστε συχνότερα αὐτό.

                                                   ΕΚ  ΤΗΣ  ΙΕΡΑΣ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ