ΙΕΡΑ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΞΑΝΘΗΣ
ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ
ΞΑΝΘΗ 29-01-2023
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
«ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ»
«Ἡ
δέ ἐλθοῦσα προσεκύνησεν αὐτῷ λέγουσα, Κύριε, βοήθει μοι»
Ἀρχικά τά
ἔχασαν ἀκόμη καί οἱ μαθητές. Ὁ Κύριος νά μή θέλει οὔτε ἕνα λόγο νά ἀπευθύνει
στήν πονεμένη μητέρα πού τρέχει πίσω του καί τόν ἱκετεύει γιά τήν ἄρρωστη κόρη
της. Πέφτει στή γῆ, προσκυνᾶ καί ἐπαναλαμβάνει «Κύριε βοήθει μοι». Ἀπό ποῦ
ἀντλεῖ τήν δύναμη γιά μιά τέτοια στάση. Ἀναμφίβολα ἡ γυναίκα αὐτή κινεῖται ἀπό
τήν ἀγάπη.
Ὁ πόνος τοῦ
παιδιοῦ της τήν πλημμυρίζει. Ποθεῖ ὁλόψυχα νά τό λυτρώσει ἀπό τή δαιμονική
κυριαρχία καί εἶναι ἔτοιμη νά κάνει τό πᾶν γι’ αὐτό. Ἡ δύναμη τῆς στοργῆς
ὁπλίζει τόν ἄνθρωπο μέ γρανιτένια θέληση. Τίποτα δέ λυγίζει τήν πραγματική
ἀγάπη. Ἡ Χαναναία ἔρχεται στό Χριστό γιά νά ἐπιτύχει αὐτό πού θέλει, μέ
ἀδάμαστη ἀποφασιστικότητα.
Ἀρχικά συναντάει μιά περίεργη σιωπή στήν
ἱκεσία της. Σέ λίγο ἀκούει λόγια
παράδοξα, σκληρά. Ὅμως δέν ὀπισθοχωρεῖ. Πλησιάζει τόν Χριστό ἀκόμη πιό πολύ,
γονατίζει μπροστά Του. Ἡ πρώτη της
κίνηση εἶναι μία παράκληση στὸν εὐλογημένο Προφήτη, «τὸν υἱὸν τοῦ Δαυίδ». Ἡ
δεύτερη, προσκύνηση, δέηση στὸν ἀπεσταλμένο τοῦ Θεοῦ, στὸν «Κύριο». «Κύριε,
βοήθει μοι». Αὐτὴ τὴν ἄνοδο τοῦ ἐπιπέδου τῆς πίστεως ἐπιδιώκει ἡ φαινομενικὴ
διστακτικότητα τοῦ Χριστοῦ.
Πολλές φορές
συμβαίνει ὁ Πανάγαθος νά σιωπᾶ γία ἕνα μικρό ἤ μεγάλο διάστημα καί στίς δικές
μας ἱκεσίες καί τότε ἀποροῦμε καί κλονιζόμαστε «δέν μᾶς ἀκούει ὁ Θεός, μᾶς
ἐγκατέλειψε».
Στὸ
ἀποκορύφωμα τῆς ἀγωνίας της ἀκούει ἡ γυναίκα τὸν Χριστὸ νὰ λέει: «Δὲν εἶναι
σωστὸ νὰ πάρω τὸ ψωμὶ τῶν παιδιῶν καὶ νὰ τὸ ρίξω στὰ σκυλάκια». Κι ὅμως αὐτή,
μὲ τὴν διαίσθηση τῆς ἀγάπης της, νοιώθει τὶς διαθέσεις τοῦ Χριστοῦ· καὶ μὲ
λεπτὸ χιοῦμορ, γεμάτο διακριτικότητα, παρατηρεῖ: «Ναί, Κύριε, ἀλλά καὶ τὰ
σκυλάκια τρῶνε ἀπὸ τὰ ψίχουλα ποὺ πέφτουν ἀπὸ τὸ τραπέζι τῶν κυρίων τους». Καί
ἐγώ ψίχουλα ζητῶ. Ἡ ἀπάντηση αὐτὴ ἀποκαλύπτει ἕνα μυαλὸ εὔστροφο, μιὰ
καρδιὰ συνετή, ἕνα πρὸσωπο πού μπορεῖ νά
φωτίζεται άπό τήν ἐλπίδα καί νά χαμογελᾶ ἀκόμη καί στό σκοτάδι. Ὁ Χριστός μπροστά στήν πίστη αὐτή τῆς λέει:
«Γυναίκα, μεγάλη εἶναι ἡ πίστις σου, ἄς γίνει γιά σένα ὅπως θέλεις».
Ὅσοι ζητοῦμε νά μᾶς ἀκούει ὁ Θεός, ἄς μή λησμονοῦμε τήν ἀδάμαστη πίστη τῆς Χαναναίας. Ἄς στοχαζόμαστε τήν ἀγάπη της, τήν ἀλύγιστη ἐπιμονή, τήν ταπείνωση, τήν πρόσχαρη διάθεση της ἀκόμη καί μέσα στόν πόνο, στίς ἀντιδράσεις. Αὐτῆς τῆς ποιότητος ἡ πίστη ὑπερνικᾶ τήν σιωπή τοῦ Θεοῦ.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
