ΙΕΡΑ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΞΑΝΘΗΣ
ΚΑΙ
ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ ΞΑΝΘΗ 12-02-2023
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
«Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ»
Ὅλα τά εἶχε
στό πατρικό του σπίτι ὁ νέος τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Καί ἄνεση καί
πλούτη καί στοργή πολλή. Κι ὅμως ὅλα τοῦ φαίνονταν στενά καί μονότονα καί ἡ
πατρική ἀγάπη σκλαβιά. Γι’ αὐτό τελικά ἀπαίτησε ἀπερίφραστα τό μερίδιο τῆς
κληρονομιᾶς. «Πατέρα, δός μου ὅτι ἀπ’ τήν περιουσία σου μοῦ ἀναλογεῖ. Κι'
ὑστέρα ἀπό λίγες μέρες μάζεψε τά πάντα καί ταξίδεψε σέ χώρα μακρινή. Ἐκεῖ
σπατάλησε τήν περιουσία του ζώντας ἄσωτα».
Ἡ σημερινή
παραβολή ἀποκαλύπτει τήν βαθύτερη φύση τῆς ἁμαρτίας, πού εἶναι ἡ ἀνταρσία τοῦ
ἀνθρώπου καί ἡ τελική παραπλάνησή του.
Ἡ ἁμαρτία
παίρνει τό πινέλο τῆς φαντασίας καί ἀλλοιώνει τήν ὄψη τῶν πραγμάτων. Τόν λόγο
καί τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ τίς παρουσιάζει σάν βαρειές ἁλυσίδες, τήν θαλπωρή καί
τήν εἰρήνη τῆς χριστιανικῆς ζωῆς ἀνάξιες λόγου, τήν πείρα καί τίς συμβουλές τῶν
παλαιότερων ἀπαρχαιωμένες ἀντιλήψεις. Τό κυριότερο ὅμως, καταστρέφει τήν
προσωπική σχέση μέ τό Θεό-Πατέρα.
Ὁ ἄνθρωπος
ἀπαιτεῖ ἀπό Ἐκεῖνον ὅ,τι μπορεῖ νά πάρει, ὑγεία, δύναμη, μυαλό,
δημιουργικότητα, ἀπόλυτη ἐλευθερία, γιά νά τά χρησιμοποιήσει μακρυά Του, μέ
δικά του κριτήρια. Πυρήνας τῆς ἁμαρτίας εἶναι τό σπάσιμο τῆς προσωπικῆς ἐπαφῆς μέ τόν Θεό, ἡ περιφρονητική ἐκμετάλλευση τῆς ἀγάπης Του. Θέλω τά
πλούτη Σου, δέν θέλω Ἐσένα. Θέλω τά «ἀγαθά» Σου, ὄχι τό πρόσωπό Σου. Ἀργότερα οἱ φίλοι του θά τοῦ φερθοῦν ὅπως
ἐκεῖνος στόν πατέρα του. Θά τόν ἐγκαταλείψουν. Θέλουμε τά πλούτη σου ὄχι ἐσένα θά τοῦ πούν. Ἡ γεύση τῆς χωρίς ἀγάπη μοναξιᾶς εἶναι πιό σκληρή ἀπό τήν
ἵδια τήν στέρηση,
τήν ζωή πλάι στούς χοίρους καί τά ξυλοκέρατα.
Τήν
τραγικότητα τῆς καταστάσεως αὐτῆς ἀποκαλύπτει ἡ παραβολή, ὅταν στή συνέχεια ἀναφέρει, «εἰς ἑαυτόν δέ ἐλθών». Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ὅλα τά περιθώρια νά ξεπεράσει τό κύκλωμα τῆς
παραφροσύνης. Καί ὁ ἄσωτος τό ξεπέρασε. Ἦλθε «εἰς ἑαυτόν». Βρῆκε τόν πραγματικό ἑαυτό του,
ξαναβρίσκοντας τήν προσωπική σχέση μέ τόν πατέρα του.
Μιά ὑπέρβαση
τῆς ἀνθρώπινης φρενοβλάβιας τῆς ἐσωτερικῆς διασπάσεως εἶναι σέ τελευταία
ἀνάλυση ἡ μετάνοια. Ἐπανεύρεση τοῦ ἀληθινοῦ μας ἑαυτοῦ μέσα στή σχέση ἀγάπης μέ
τόν Πατέρα, πού ἐνσαρκώνει τήν ἄπειρη ἀγάπη. Τό τραγικό ὅμως εἶναι ὅτι πολλοί
ἄνθρωποι ἀκολουθοῦν τό νεώτερο γιό τῆς παραβολῆς μέχρι τό στάδιο τῆς μοναξιᾶς
στό χοιροστάσιο.
Εἶναι τραγικά παρανοϊκό νά ἔχουμε ἕνα τέτοιο ἅγιο Πατέρα, νά τόν
βλέπουμε νά ἔρχεται σέ προϋπάντηση μας μέ τίς ἀγκάλες ἀνοιχτές καί ἐμεῖς
περιφρονητικά νά τόν ἀποφεύγουμε, τρέχοντας μακρυά Του.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
