Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ 194η
ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ 2016
Πρὸς
τὸν Ἱερὸ Κλῆρο καὶ τὸν εὐσεβῆ Λαὸ
τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς
Μητροπόλεως
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,
Χριστὸς Ἀνέστη!
Ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης ἀνέτειλε
μέσα ἀπὸ τὸν τάφο καὶ φώτισε ὁλόκληρη τὴν πλάση. Εἶναι παράδοση ἀρχαία στὴν
Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τὸ χρυσόδετο Εὐαγγέλιο, ποὺ βρίσκεται πάνω στὴν Ἁγία Τράπεζα,
νὰ εἰκονίζει ἀπὸ τὴ μία ὄψη τὴ Σταύρωση καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τὴν Ἀνάσταση.
Συμβολίζεται ἔτσι πολὺ παραστατικὰ ἡ θεμελιακὴ ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας ὅτι τὸ
Πάθος καὶ ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ συναποτελοῦν ἕνα καὶ τὸ αὐτὸ γεγονός.
Πέρα ὅμως ἀπὸ τὴ θεολογικὴ ἑρμηνεία,
τὸ Πάθος καὶ ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἔχουν κοινωνικὲς προβολὲς στὴν καθημερινὴ
ζωή, ὅπου ἡ λύπη καὶ ἠ χαρά, ἡ ὀδύνη καὶ ἡ κάθε εἴδους ἡδονὴ συνυφαίνουν τὴν
κάθε ἡμέρα τῆς ζωῆς μας.
Πνίγεται ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος μέσα
στὰ προβλήματα ποὺ δημιούργησε. Μεθυσμένος ἀπὸ τὴν πληθώρα τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν,
στραγγάλισε τὴν ψυχή του. Διαπίστωσε ὅμως ὅτι ἡ ὕλη δὲν μπορεῖ νὰ χορτάσει τὸ
εἶναι του. Ἀπελπισμένος μετὰ τὴν ἀποτυχία του αὐτή, στρέφεται στὰ μονοπάτια τῶν
ψεύτικων παραδείσων.
Ἐκεῖνο ποὺ κάνει τοὺς περισσότερους
ἀνθρώπους νὰ ἀπορρίπτουν ἀπὸ τὴ ζωή τους τὸ Χριστὸ δὲν εἶναι ἡ πεποίθηση ὅτι ἡ
Ἀνάσταση εἶναι μιὰ οὐτοπία. Εἶναι ἡ συνειδητοποίηση τῆς ἀλήθειας ὅτι γιὰ νὰ
φτάσει κανεὶς στὴν Ἀνάσταση πρέπει πρῶτα νὰ περάσει ἀπὸ τὸν Γολγοθᾶ καὶ τὸν
Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Καὶ αὐτὸ ἡ σημερινὴ κοινωνία τοῦ εὐδαιμονισμοῦ καὶ τῆς
καλοπέρασης δὲν τὸ ἀνέχεται. Ὀνειρεύεται τὴ ζωὴ ἄλυπη καὶ ἀτελεύτητη.
Τὸ πάθος καὶ ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ
ἐπηρεάζει ἄμεσα ὄχι μόνο τὴ ζωὴ τῆς κοινωνίας, ἀλλὰ καὶ τὴν προσωπική μας ζωή.
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι τίποτε δὲ φοβόμαστε τόσο, ὅσο τὸν πόνο καὶ τὸν θάνατο καὶ
τίποτε δὲν λαχταροῦμε τόσο, ὅσο τὴ χαρὰ καὶ τὴν εὐτυχία.
Εἶναι γεγονὸς ὅμως ὅτι ἀπὸ τότε ποὺ
ὁ Χριστὸς ἀπέθανε καὶ ἀναστήθηκε, χάρισε σὲ μᾶς μιὰ ἄλλη δυνατότητα, ἕνα ἄλλο
πρίσμα μέσα ἀπὸ τὸ ὁποῖο καὶ ὁ
μεγαλύτερος
πόνος καὶ ἡ πιὸ ἀβάσταχτη θλίψη μᾶς φαίνονται μικρὰ καὶ ἀσήμαντα.
«Ἰδοὺ γὰρ ἦλθε διὰ τοῦ Σταυροῦ χαρὰ
ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ», ὁμολογοῦμε στὴν Ἀναστάσιμη προσευχή. Ὅσο περισσότερο
μετέχουμε στὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως, τόσο μεγαλύτερες γίνονται καὶ οἱ καθημερινὲς
μικροχαρές μας.
Ἐὰν ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀφοροῦσε
μόνον εἰς Αὐτόν, ἡ σημασία της γιὰ μᾶς θὰ ἦταν μηδαμινή. Ἀλλὰ ὁ Χριστὸς δὲν
ἀναστήθηκε μόνος. Συνανέστησε μαζί Του ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Βροντοφωνεῖ ὁ
Ἱερὸς Χρυσόστομος: «Ἀνέστη Χριστὸς καὶ οὐδεὶς νεκρὸς ἐν τῷ μνήματι. Χριστὸς γὰρ
ἐγερθεὶς ἐκ τῶν νεκρῶν, ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο».
Ὁ Ἀναστὰς Κύριος ἦλθε στὸν κόσμο
«ἵνα πάντες ζωὴν ἔχωσι καὶ περισσὸν ἔχωσι. Βλέπουμε ὅμως σήμερα ὅτι οἱ ἄνθρωποι
σκορπίζουν τὸ θάνατο. Ἀποτελεῖ μεγάλη πλάνη ἐὰν πιστεύουμε ὅτι θὰ προέλθει
εὐημερία στὸ ἀνθρώπινο γένος μὲ τοὺς ἀλληλοσπαραγμοὺς καὶ μὲ τὶς βομβιστικὲς ἐπιθέσεις,
μὲ θύματα ἀθώους καὶ ἀνυποψίαστους ἀνθρώπους.
Τὴν περίοδο τῆς σημερινῆς γενικῆς
ἀποσύνθεσης, ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ παρουσία τῆς οὐράνιας συνθέσεως καὶ
ἁρμονίας. Τὸν καιρὸ τῆς καταρρεύσεως τῶν πάντων καὶ τοῦ πόνου ὑπάρχει ἡ
Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἐλπίδα τοῦ κόσμου.
Τὸ
γεγονὸς ὅτι ὁ Χριστὸς νίκησε τὸ θάνατο, βεβαιώνει τὴν ἀπέχθειά Του πρὸς αὐτόν.
Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ πιστοὶ δὲν πρέπει νὰ φοβούμεθα τὸ θάνατο! Ἡ δική μας δύναμη δὲν
ἔγκειται στὸ ἄτρωτο τῆς ὑπάρξεώς μας ἀλλὰ στὸ ἀναστάσιμο αὐτῆς.
Διάπυρος
πρὸς τὸν Ἀναστάντα Κύριον εὐχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο ΞΑΝΘΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ
ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ
