ΙΕΡΑ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΞΑΝΘΗΣ
ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ
ΞΑΝΘΗ 11-09-2016
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ
«ΑΠΕΡΑΝΤΟΣΥΝΗ ΑΓΑΠΗΣ»
Γιά τό
μεγαλύτερο γεγονός τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ κάνει λόγο ἡ σημερινή Εὐαγγελικὴ
περικοπὴ μὲ τὸ λιτότερο, ἀλλὰ συνταρακτικότερο τρόπο, τὴν Κυριακή πρό τῆς
Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Πάνω στόν Σταυρό γράφηκε ἀνεξίτηλα ἡ μυστική εἰκόνα
τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Πρόκειται γιά ἕνα
μέγεθος ἀγάπης ἀπροσμέτρητο, γιὰ ἕνα δῶρο ἀνυπέρβλητο, γιὰ ἕνα γεγονὸς ποὺ οἱ
συνέπειες του ἁπλώθηκαν σέ ἀσύλληπτες διαστάσεις στὸ σύμπαν. «Τόσο πολὺ ἀγάπησε
ὁ Θεὸς τὸν κόσμο, ὥστε ἔδωσε τὸν Υἱὸ του τὸν μονογενῆ, γιὰ νὰ μὴ χαθεῖ, ὅποιος
πιστεύει εἰς αὐτόν, ἀλλὰ νὰ ἔχει ζωὴ αἰώνιο».
Κατὰ καιροὺς ὁρισμένοι
ρήτορες-φιλόσοφοι παρουσιάζουν ἕνα Θεὸ Πατέρα αὐστηρό, ἀπαιτητικό, ὅλο «νόμους»
κι ἀπαγορεύσεις, ποὺ χρειάσθηκε νὰ ἐξευμενισθεῖ μέ τή σταυρική θυσία τοῦ
Χριστοῦ γιὰ νὰ συγχωρήσει τὴν ἀνθρωπότητα. Ἀλλὰ αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ
νομικίστικες «διευκρινήσεις» δὲν συμφωνοῦν μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ ποὺ μᾶς τό
ἀποκάλυψε ὁ Χριστός. Ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη, κατά τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Θεολόγο. Ἡ ἀγάπη τοῦ Πατρός γίνεται ἀδιάκοπο γεγονός
μέσα στήν Ἱστορία μέ τήν μοναδική προσφορά τοῦ Υἱοῦ, μέ τήν συνεχή ἐνέργεια τοῦ
Ἁγίου Πνεύματος, πού μεταγγίζει τήν θεία χάρη σέ κάθε ἄνθρωπο.
Αὐτή ἡ ἀγάπη
τοῦ Θεοῦ δέν περιορίζεται σ’ ἕνα λαό, σ’ ἔνα τόπο. Ἀπλώνεται χωρίς περιορισμούς στόν κόσμο, σ’
ὅλη τήν κτίση. Ἀγκαλιάζει ὅ,τι ὑπάρχει,
δίνοντας ὅτι ἔχει. Ἀγαπᾶ ἀνεξάρτητα ἀπό τό ἄν οἱ ἄλλοι εἶναι ἄξιοι τῆς ἀγάπης
Του. Ἀγαπᾶ διότι εἶναι Ἀγάπη και σέ αὐτήν ἀκριβῶς τή ζωή ἀγάπης προσκαλεῖ τούς
πάντες. Τελικό σκοπός τῆς ἀγάπης τοῦ Πατρός καί ὁλόκληρου τοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ
πού κορυφώνεται στό Σταυρό, εἶναι νά γίνει ὁ ἄνθρωπος μέτοχος μιᾶς ἄλλης
ποιότητος ζωῆς.
Τό ὑπέροχο
ἀλλά δύσκολο προνόμιο τῆς ἐλευθερίας προσφέρει στήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη δύο
δυνατότητες: τήν ἀπώλεια καί τήν ζωή.
Σκοπός τοῦ Θεοῦ εἶναι νά χαρίσει στό πλάσμα του ζωή, καί μάλιστα τήν
αἰώνια.
Στὴν
πρόσκληση γιὰ «αἰώνιο ζωή», τίθεται μόνο ἕνας ὅρος ἡ πίστη στὸν Χριστό. Αὐτή ἡ
πίστη «πίστη σὲ μιά ἀνωτέρα δύναμη» δέν εἶναι ἀόριστη ὅπως ἐπικαλοῦνται κατὰ
καιροὺς μερικοί, ἀλλά πίστη σ’ ἕνα συγκεκριμένο πρόσωπο, στό πρόσωπο τοῦ
Χριστοῦ.
Ἀλλά
τό «πᾶς πιστεύων εἰς αὐτόν» δέν περιορίζεται σέ μιά διανοητική κατάφαση,
ἐκφράζεται μέ βουλητική προθυμία νά ἀκολουθήσουμε μέ ἐμπιστοσύνη τό πρότυπο
ζωῆς πού Ἐκεῖνος ὁρίζει. Δέν πρόκειται
γιά μιά μηχανική ἐπανάληψη ἑνός ἀρχαίου «πιστεύω», ἀλλά γιά κάτι ὁλοζώντανο,
σημερινό, γιά ἑναν νέο τρόπο ζωῆς.
ΕΚ
ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
