ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
221η
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
2019
Πρός
τόν Ἱερό Κλῆρο καί τόν εὐσεβῆ Λαό
τῆς
καθ΄ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Ἀδελφοί
μου ἀγαπητοί,
«Αὐτός ἐνανθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς
θεοποιηθῶμεν». Μέ τή φράση αὐτή ὁ Μέγας Ἀθανάσιος περιγράφει συνοπτικά τό
μυστήριο τῆς Θείας Ἐναθρωπήσεως. Ἐνανθρώπηση σημαίνει ὅτι ὁ πολύ μεγάλος, Θεός, ἔγινε πολύ μικρός ἄνθρωπος, γιά νά
γίνει ὁ πολύ μικρός ἄνθρωπος κατά χάριν Θεός.
«Μυστήριον ξένον καί παράδοξον»
ψάλλει ὁ ὑμνογράφος τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Θεός στή γῆ, ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, ὁ ἄχρονος
γεννᾶται ἐν χρόνῳ, ὁ ἀχώρητος χωρεῖται στά σπλάχνα τῆς Θεοτόκου καί κείτεται σέ
μιά γωνιά τῆς γῆς, ὅπου ὁ ἴδιος δημιούργησε.
Ἡ παρακοή τῶν πρωτοπλάστων δημιούργησε
χάσμα στή σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τό Θεό. Ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος δέν μποροῦσε νά ἔρθει
στόν θεό, ἦρθε ὁ θεός στόν ἄνθρωπο. Ὄντας τέλειος Θεός ἔγινε καί τέλειος ἄνθρωπος,
παίρνοντας τήν ἀνθρώπινη φύση μας μέσα στόν ἑαυτό Του.
«Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσε
ἐν ἡμῖν» γράφει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος.
«Ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ σήμερον ἡνώθησαν,
τεχθέντος τοῦ Χριστοῦ». Ὁ Χριστός εἶναι αὐτός πού περπατάει δίπλα μας, ὅταν ἔχουμε
φθάσει στό ἔσχατο ὅριο τῶν δυνάμεών μας, αὐτός πού βρίσκεται μαζί μας στήν ἀγριάδα
τοῦ παγετοῦ καί στή λαύρα τῆς φωτιᾶς.
Δέν εἴμαστε πιά μόνοι στήν ὥρα τοῦ
πόνου, τῆς δοκιμασίας, τῆς μοναξιᾶς.
Ὁ Χριστός ἦρθε στόν κόσμο γιά νά μᾶς
φέρει κοντά Του, νά μᾶς κάνει φίλους, ἀδελφούς Του, νά μᾶς δώσει αὐτό πού Αὐτός
ἔχει, τήν μακαριότητα τήν ἀγάπη, τή σωτηρία. Μᾶς δίδαξε νά προσευχόμαστε, νά εἴμαστε
σώφρονες, νά λέμε τήν ἀλήθεια, νά πράττουμε τά δίκαια, νά ἀγαποῦμε τόν Θεό καί
τόν συνάνθρωπό μας, ὅπως τόν ἑαυτό μας.
Ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος, ὥστε ὁ ἄνθρωπος
νά ξαναβρεῖ τή χαμένη ὁδό καί νά ἐπιστρέψει στόν τρόπο ὕπαρξης γιά τόν ὁποῖο
πλάστηκε, τόν τρόπο τῆς ἀγάπης, τῆς ὁμοψυχίας καί τῆς ἑνότητος.
Δέν εἶναι τυχαῖο πῶς τά
Χριστούγεννα ἀνακαλοῦν πάντοτε σ’ ὅλους τούς ἀνθρώπους τήν πιό γλυκιά νοσταλγία
γιά τήν παιδική τους ἡλικία. Στό πατρικό σπίτι, στό ἀναμμένο τζάκι, στό
χριστόψωμο, μέ τούς γονεῖς, τούς παπποῦδες, τά ἀδέλφια.
Πρόκειται γιά μιά ἐπιστροφή, ὅπου
«ὁ καθένας ἐπαναφέρει στήν μνήμη του τήν θαλπωρή τῆς πατρικῆς παρουσίας καί αἰσθάνεται
νά περιβάλλεται ἀπό τήν ἀσφάλεια πού ἀποπνέει ἡ οἰκογένεια τῶν παιδικῶν χρόνων.
Τά Χριστούγεννα ὅμως δέν μᾶς καλοῦν
νά ἐπιστρέψουμε μόνο σέ μιά συναισθηματική θαλπωρή, ἀλλά νά ξανανιώσουμε τόν
κόσμο ἑνοποιημένο ἀπό τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ καί ἀφημένο στήν ἀσφάλεια τῆς
πατρικῆς Του πρόνοιας. Σήμερα ὅλοι καί ὅλα, ἔμψυχα καί ἄψυχα, ἐπίγεια καί ἐπουράνια
ἕλκονται στή Βηθλεέμ ἀπό τό μαγνήτη τῆς ἀγάπης καί ὑποστασιάζονται ἀπό τά λόγια
τοῦ ὑμνωδοῦ.
«Τί σοί προσενέγκωμεν Χριστέ; Ἕκαστον
τῶν ὑπό Σοῦ γενομένων κτισμάτων τήν εὐχαριστίαν σοί προσάγει: Οἱ ἄγγελοι τόν ὕμνον,
οἱ οὐρανοί τόν ἀστέρα, οἱ μάγοι τά δώρα, οἱ ποιμένες τό θαῦμα, ἡ γῆ τό
σπήλαιον, ἡ ἔρημος τήν φάτνην, ἡμεῖς δέ Μητέρα Παρθένον».
Ἐμεῖς σήμερα τί ἔχουμε νά σοῦ
προσφέρουμε Χριστέ μου; Τά ἔργα τῶν χειρῶν
μας; Ὅμως τά περισσότερα μοιάζουν μέ ἐργαλεῖα φόνου καί καταστροφῆς. Μήπως τούς
καρπούς τῆς γῆς ἀπό τόν μόχθο μας; Ὅμως οἱ περισσότεροι ἔγιναν ἀγνώριστοι ἀπό
τό βιασμό πού ἐπέβαλε σήμερα στή φύση ἡ ἀπληστία μας.
Ὅτι καλύτερο ἔχουμε νά σοῦ
προσφέρουμε Χριστέ μου, τό μόνο δικό μας εἶναι οἱ ἁμαρτίες μας, ἀλλά καί ἡ
μετάνοιά μας, μέ τήν ὑπόσχεση ὅτι θά ἐπαναπροσδιορίσουμε τό νόημα καί τόν σκοπό
τῆς ζωῆς μας στό δρόμο πού ὁδηγεῖ στή Βηθλεέμ.
Διάπυρος πρός τόν τεχθέντα Κύριον εὐχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο ΞΑΝΘΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ
ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ
