ΙΕΡΑ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΞΑΝΘΗΣ
ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ ΞΑΝΘΗ
14-08-2022
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ
«Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ
ΧΡΙΣΤΟ»
Μιὰ
χαρακτηριστικὴ ἐναλλαγὴ τόλμης καὶ φόβου, ἐμπιστοσύνης καὶ δισταγμοῦ
παρουσιάζει ἡ περιπέτεια τοῦ ἀποστόλου Πέτρου μέσα στὴν ταραγμένη θάλασσα τῆς
Γενισαρέτ, τὴν ὁποία περιγράφει τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα. Πρόκειται γιά μιά ψυχολογία τυπικά ἀνθρώπινη πού
μᾶς βοηθᾶ νά κατανοήσουμε καί ἐμεῖς κάτι περισσότερο ἀπό τήν πνευματική μας
προσωπική περιπέτεια.
Τό πρῶτο μέρος
τῆς περικοπῆς εἶναι μιά φάση αὐθόρμητης πίστεως. Ὁ ἀπόστολος Πέτρος,
πλημμυρισμένος ἀπὸ ἀφοσίωση καὶ ἐμπιστοσύνη, ζητάει νὰ ἔρθει ὅσο τὸ δυνατὸ
συντομότερα κοντὰ στὸ Χριστό. Κύριε, ἄν εἶσαι Σύ, τότε δῶσε μου διαταγή νά ἔρθω
κοντά Σου πάνω στά νερά. Ἡ σκέψη τοῦ Πέτρου ἦταν ἐπίμονα στραμμένη στον Χριστό.
Ἕνα δεύτερο
στοιχεῖο εἶναι ἡ τόλμη ποὺ ἀναπτύσσεται μέσα σ’ αὐτὴν τὴν ἐμπιστοσύνη. Ἀνάμεσα
στὸ μαθητὴ καὶ τὸν Διδάσκαλο ὑπάρχουν τρι-κυμισμένα κύματα. Ἀλλὰ ἡ ἐσωτερικὴ
βεβαιότητα τοῦ Πέτρου, δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἐξωτερικὰ στοιχεῖα. Εἶναι κάτι βαθειά
ἐσωτερικό, προσωπικό. Ἐκεῖνο ποὺ βαρύνει δὲν εἶναι ἡ φουρτούνα, ἀλλὰ ὁ Ἰησοῦς
Χριστὸς ποὺ βρίσκεται κοντά του. Ἄς ἀγκομαχοῦν τά νερά κάτω ἀπό τά πόδια του.
Ὅποιος ἀτενίζει σταθερὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ὅποιος εἶναι ἕτοιμος νὰ τὸν
ἀκολουθήσει, νὰ συσταυρωθεῖ μὲ τὸ Χριστό, εἶναι σὲ θέση νὰ βαδίσει πάνω στὶς
πιὸ ἀμφίβολες καταστάσεις, τίς πιό ἀβέβαιες καί τίς πιό ρευστές ἀκόμη καί πάνω
στά ὕδατα.
Ἕνα τρίτο
στοιχεῖο εἶναι ὅτι ὁ Πέτρος ζητεῖ συγκατάθεση. Δέν λέει Κύριε ἅμα εἶσαι ἐσύ,
ἔρχομαι πάνω στά ὕδατα, ἀλλά «Κέλευσόν με πρός σε ἐλθεῖν ἐπί τά ὕδατα». Δος μου τήν ἄδεια, δός μου τήν συγκατάθεση
Σου, τή διαταγή νά ἔρθω. Καὶ τὰ πιὸ τολμηρὰ πνεύματα πρέπει πάντα νὰ ζητοῦν τὴ
συγκατάθεση τοῦ Χριστοῦ στὰ σχέδιά τους καὶ νὰ περιμένουν τὸ «ἐλθὲ» τοῦ Κυρίου.
Ἔτσι δείχνουν ὅτι ὄχι ἁπλῶς ἔχουν ἐμπιστοσύνη στὸν Χριστό, ἀλλὰ ὅτι ἐξαρτοῦν τὸ
πᾶν ἀπὸ Ἐκεῖνον, ὅτι δέν τολμοῦν νά προχωρήσουν χωρίς τή δική Του ἄδεια.
Παύοντας ν’
ἀτενίζουμε στὴν ζωή μας τὸ Χριστὸ κλεινόμαστε στὸν ἑαυτό μας. Πέφτουμε στό φόβο
τοῦ φυσικοῦ καί ἀρχίζει ὁ καταποντισμός.
Σὲ κάθε δύσκολη στιγμὴ τῆς ζωῆς μας ὁ Χριστὸς ἁπλώνει μυστικὰ τὸ χέρι Του, γιὰ νὰ μᾶς βγάλει ἀπὸ τὸν ἴλιγγο τῶν ἀνησυχιῶν μας, νὰ ἀποσπάσει τὴν προσοχή μας ἀπὸ τὴ βεβαιότητα τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ νὰ τὴ στρέψει πρὸς τὴν παντοδύναμη παρουσία του. Ἔτσι παρά τόν ἦχο τοῦ ἰσχυροῦ ἀνέμου πού ἐξακολουθεῖ νά σφυρίζει στ΄ αὐτιά μας ἄν προσέξει κανείς θά νοιώσει τό βλέμμα Του νά μᾶς ἀγκαλιάζει μέ στοργή καί νά μᾶς ἐπιπλήττει «Ὀλιγόπιστε εἰς τί ἐδίστασας;».
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
